Czerwona gorączka

Jeden z ciekawszych tomów z serii Światów Pilipiuka, w tych jedenastu opowiadaniach jest wszystko to, za co uwielbiam twórczość Wielkiego Grafomana i za co jestem w stanie tyle mu wybaczyć. "Jedenastka z gorączki" aż kipi od wyobraźni, wiedzy i pomysłowości. Każde z opowiadań jest inne, każde ma w sobie coś fajnego, ale jeśli miałbym wybrać swoje ulubione, to zdecydowanie postawiłbym na "Wujaszka Igora" - świetna nostalgiczna, pełna szczegółów o... parowozach historia, najsłabszy tekst - jak to u Pilipiuka - to ten czysto fantastyczny, czyli "Błękitny trąd".

Po lekturze tego zbioru mam odczucia identyczne, jak po przeczytaniu "2586 kroków". Od samego początku mamy teksty znakomite, ale po jakimś czasie zaczynają przeważać numery wprawiające raczej w zażenowanie. Ostatnie opowiadanie w ogóle można sobie darować.
W obu zbiorach nie doszukałem się utworów średnich, jest albo kapitalnie, że mucha nie siada, albo tragicznie, że aż czytelnik zaciska zęby, byle przejść do następnego. Polecam jedynie tym, którzy chcą Pilipukowe krótkie formy poznać z innej perspektywy, niźli przez pryzmat Wędrowyczowski.

 Jakoś nie mogę się z panem Pilipiukiem '' dogadać '', co jakiś czas próbuję czytając kolejną jego pozycję i widzę po moich ocenach że kształtują się one niczym sinusoida . Jak jeden zbiór ocenię na '' bardzo dobry '' , to zaraz następny ma zjazd , bo podoba mi się tylko średnio . Niestety tym razem jest tak samo . '' Czerwona gorączka '' to zbiór jedenastu opowiadań , z których większość jest typowo '' męskich '' . Tak, właśnie takie określenie mi się nasuwa w pierwszej kolejności kiedy o nich myślę . Dlaczego ? Sama nie wiem, może dlatego że dotyczą jakichś dziwnych maszyn i urządzeń przy opisywaniu których autor używa wielu technicznych terminów , które mnie nudzą ? Za dużo nudnych opisów, za mało znanego mi Pilipiukowego ironicznego humoru , bo ten przedstawiony na przykład w opowiadaniu '' Operacja szynka '', jakoś mnie zupełnie nie bawił . Tak właściwie podobały mi się tylko dwa opowiadania , oczywiście pierwsze tytułowe ze znanym szerokiej rzeszy fanów autora, doktorem Pawłem Skórzewskim , który tym razem na zlecenie '' krwawego Feliksa '' (wiadomo o kogo chodzi) ma się dowiedzieć kto morduje komunistów, odcina im głowy i usuwa mózgi . To opowiadanie trzyma bardzo dobry poziom , oraz opowiadanie trzecie ''Błękitny trąd'' , ech te paskudne Krasnoludy :) A takie były kochane w '' Królewnie Śnieżce ''😉. Reszta opowiadań zupełnie mnie nie porwała , ale jakoś mimo ziewania doczytałam do końca, gdyż nie ważę się pisać opinii nie dokończywszy czytać książki . Pozostaje m...