Zbuntowane serce

Pierwszy tom to była rozkosz. Zbuntowany dziedzic był genialnym połączeniem romansu, komedii i szczypty dramatu. Za to niestety w Zbuntowanym sercu komuś się przyprawa o nazwie dramatoza przesypała.

Nie powiem, że nie miałam przyjemności z tej lektury, bo miałam. Polubiłam Rusha i Gię na tyle by bycie z nimi było radochą. Ale było też wkurzeniem.
Na Gię może mniej, bo dziewczyna znajdując się w tak trudnym położeniu robiła co mogła by sobie poradzić. Natomiast jeśli chodzi o Rusha… Trochę przychorągiewkował.
Rush według mnie powinien ogarnąć dupkę wcześniej. Za długo miał ten etap ‘chcę ale się boję’. Jego urok osobisty i ciachowatość nie zmalała, dlatego jeszcze się broni, ale jak pisałam - irytacja była :P

Klimat nadal jest letni, nadal czuć Hamptons i ten luz bogactwa. Nadal czuć upał i palące słońce, ale czuć też lekko przytłaczające bohaterów problemy.
To już nie jest lektura na tyle lekka, że się śmieje w głos. Tu łatwiej jest o łezkę wzruszenia i współczucie dla obojga bohaterów.

Nie wiem czy podzielenie książki na dwie części to taka dobra decyzja ;) na końcu pierwszego tomu mamy mocny cliffhanger, dlatego rozumiem cel, ale jako jedna książka ta historia byłaby pełniejsza. Tak myślę ;)

Czy polecam? Owszem. Ale po kolei. Drugi tom jak się pewnie domyślacie warto, ale tylko i wyłącznie po pierwszym. Solo nie ma sensu ;)

Ten tom podobał mi się jeszcze bardziej niż poprzedni. W tej części dużo jest rozterek Rusha.