Tuf Wędrowiec

Nie jestem jakimś wielkim fanem sci-fi, a do Martina podchodzę raczej z rezerwą, bo od kilku lat wszędzie jest go trochę za dużo - niebawem Martin wyskoczy mi z puszki pasztetu, jak tak dalej pójdzie. Jednak ciekawość to paskudna rzecz, a że pewna bardzo ważna osoba chciała przeczytać, co mam do powiedzenia o "Tufie Wędrowcu", to i spłodziłem ten paskudny twór, który teraz czytasz.
Opowiadania mają, przynajmniej z początku, jedną zasadniczą zaletę: bohatera tytułowego. Flegmatyczny, dwuipółmetrowy samozwańczy inżynier - ekolog, który zyskuje u czytelnika sympatię swoim wyjątkowo kwiecistym stylem mówienia. Niestety, po dłuższym czasie robi się to "trochę" monotonne, co w połączeniu z niezbyt żwawą akcją, daje w efekcie wrażenie czytania tego samego w kółko. To się rzuca w oczy, ale sednem sprawy i niekwestionowanym plusem jest poruszenie zagadnień socjologicznych, krytyka ludzkiego zachowania, kwestia moralności i różne jej pojmowanie, a także tradycyjne i jakże dobrze znane przywary człowiecze, czyli chciwość, złość, fałsz, fanatyzm i hipokryzja. To stanowi o sile tej książki, ale też w niektórych momentach jest jej przekleństwem - rozwlekanie bezcelowych dyskusji tylko po to, żeby przeczytać histeryczne "argumenty", nijak mnie nie pociąga. Co do warstwy językowej i fabularnej, to się zbytnio nie mogę przyczepić. O tę pierwszą dba wspomniany wyżej łysy olbrzym, a ta druga dostaje zadyszki dopiero w ostatnim opowiadaniu.
No i właśnie: na osiem opowiadań (nie licz...