Już dawno stwierdzono, że Tuwim był pierwszym nowoczesnym tłumaczem poezji w Polsce. Wykazano też ścisłe powiązania między jego warsztatem i dokonaniami translatorskimi a poezją własną. Praca tłumacza stanowiła drugi, równoległy nurt, który w czasie dokładnie pokrywał się z twórczością oryginalną i zamykał się w latach 1911-1953, Powiązania i zależności między obu zakresami pisarskiej działalności wynikają w pierwszym rzędzie z samodzielnego i świadomego wyboru tłumaczonych autorów i utworów oraz z pasji twórczej Tuwima. Chęć przyswojenia polszczyźnie osiągnięć literatury obcej, zwłaszcza rosyjskiej, łączyła się z jej owocną penetracją, poznawaniem tendencji w liryce światowej i poszukiwaniem inspiracji dla siebie. Ta pasja poznawcza kierowała go zarówno w stronę całej poezji obcej, jak i w głąb wiersza i słowa, Wszelkie stopniowe przemiany postawy Tuwima, zakresu jego zainteresowań, widzenia poezji i zadań stojących przed twórcą, obojętnie w którym z tych nurtów zostały zapoczątkowane, znalazły odbicie także w nurcie równoległym, Oznacza to jednocześnie, że stosunek do języka, wiedza językoznawcza, poglądy na wiersz obecne w twórczości własnej i okazjonalnych wypowiedziach są obecne również w przekładach.