Ruchome święto

(...) wszystkie pokolenia są przez coś stracone i zawsze były, i zawsze będą.

„Ruchome święto” to nigdy nie dokończone wspomnienia Hemingwaya z lat spędzonych w Paryżu. To właśnie tam w latach 1921-1926 wraz z innymi przedstawicielami tzw. straconego pokolenia szlifował swój warsztat literacki. Na kartkach książki obserwujemy opisy jego związku z pierwszą żoną Hadley. Widzimy jak niewiele mając potrafili być szczęśliwi i choć małżeństwo nie przetrwało widać pewną tęsknotę za tamtymi czasami. Przez moment żyjemy z Hemingwayem Paryżu. Obserwujemy go przy pracy, w czasie rozrywki, w chwilach zawodowych oraz prywatnych. Obserwujemy paryską bohemę, wspominamy Gertrude Stain, Ezra Pound, Ernest Walsh, Scott Fitzgerald czy James Joyce. Ta historia ujrzała światło dzienne dzięki jego wnukowi. Nie brakuje tu jego odręcznych notatek. Warto zauważyć, iż to książka dla wielbicieli pióra autora wraz z każda kolejną stroną możemy wczuć się w atmosferę i poczuć uczestnikami wydarzeń. Dlatego warto znać jego książki nawet by nie poczuć się zawiedzionym czy rozczarowanym.

„Ruchome święto” Ernesta Hemingwaya to zapiski z lat młodość spędzonej w stolicy Francji. W czasie od 1921–1926 pisarz wiódł tam życie ekspatrianta wraz z innymi przedstawicielami „straconego pokolenia” i szlifował warsztat pisarski pod okiem Gertrude Stein. Gdy po trzech dekadach wrócił do Paryża, w hotelu Ritz otrzymał dwa kufry, które oddał do przechowalni bagażu w marcu 1928 roku. W skrzyniach znajdowały się maszynopisy, książki, wycinki z gazet, notatki - wszystko to zainspirowało Hemingwaya do zobrazowania scen życia artystycznego tamtych lat.

Ta książka to fragment biografii pisarza, który na oczach czytelnika pracuje nad swoim kunsztem, to ten moment, w którym szlifuje jeszcze diament swojego talentu.

Myślę, że "Ruchome święto" jest pozycją doskonałą dla czytelników znających już twórczość autora, ciekawych jego warsztatu, twórczej drogi, inspiracji i tematów, które zajmowały jego myśli. Trudno nie zauważyć ogromnej determinacji i konsekwencji, która - jak już wiemy - złożyła się później na ogromny sukces Hemingwaya jako pisarza.

Paryż był według młodego Hemingwaya najlepszym miejscem do pracy, później pozostał jego ulubionym miastem.

Dzięki lekturze "Ruchomego święta" przenosimy się na uliczki tej szczególnej stolicy. Przy okazji poznamy tutaj również F. Scotta Fitzgeralda i jego zazdrosną żonę Zeldę, spotkamy Ezrę Pounda, Jamesa Joyce'a. Dowiemy się co o wielu współczesnych ...

Wśród licznych powieści i opowiadań Hemingway’a można wyróżnić jedną nieszablonową pozycję. Jest nią właśnie „Ruchome święto” - zbiór wspomnień Autora z Paryża lat dwudziestych. To w tych czasach Hemingway napisał swoje pierwsze opowiadania i powieść „Zaś słońce wschodzi”. Jesteśmy świadkami kształtowania się Ernesta jako pisarza. Dowiadujemy się w jakich miejscach tworzył swoje dzieła, jakie wydarzenia i osoby miały wpływ na jego styl.

Rozdziały książki w dużej mierze poświęcone są jednej konkretnej postaci z którą Hemingway „bujał się” po mieście. Musicie wiedzieć, że Paryż w tych czasach był kolebką kulturową. To w tym miejscu spotykały się artystyczne dusze całego świata. Tym sposobem możemy poczuć unikalny klimat miasta, poznać wybitnych twórców, tuzy „straconego pokolenia”, jak Fitzgerald, Joyce, Stein, Pound. To właśnie stanowi o sile książki. Nie mamy do czynienia z fikcją, a czytamy o artystach których twórczość tak bardzo podziwiamy. W końcu do nas dociera, że były to osoby takie jak my, z problemami, pokusami jak nasze.

Pomimo faktu, iż są to wspomnienia, Hemingway nie rezygnuje ze swojego stylu. Nadal jest surowo, dwuznacznie. Ciągle czegoś się musimy domyślać. Czy ją polecam? Oczywiście, ale nie jako początek przygody z Hemingwayem. Warto mieć kilka pozycji za sobą, posiadać trochę wiedzy o „straconym pokoleniu”. Oczywiście im więcej tym lepiej. Tym sposobem będzie można docenić „Ruchome święto” na wielu pł...

Autor: Ernest Hemingway

Nigdy nie miałam możliwości zapoznać się z książkami Ernesta Hemingwaya dlatego z czystej ciekawości postanowiłam sięgnąć po dzieło jego autorstwa.

„Ruchome święto” przedstawia wspomnienia autora z jego młodzieńczych lat z Paryża. W latach dwudziestych pod okiem Gertrude Stein szlifuje swoje umiejętności pisarskie. Gdy po trzech dekadach wraca do Paryża otrzymuje dwa kufry, które oddał do przechowalni. W skrzyniach znajdują się maszynopisy, materiały do powieści, książki, wycinki z gazet, notatki.

Może zacznijmy od minusów tej biografii. Bardzo trudziłam się z wymawianiem sobie w głowie nazw ulic. Było ich w pewnych momentach za dużo i frustrowało mnie to, że nie wiedziałam jak to wymawiać. Kolejnym znaczącym elementem były minimalne wzmianki o jego żonie. Niby było, ale nie czuło się tego uczucia miedzy dwójką ludzi.

Wielkie plusy za dobrze przedstawiony otaczający go świat. Oczami wyobraźni widziałam te wszystkie ulice, te atrakcje. To było bardzo dobrze opisane. Książka pokazuje jak ciężko jest początkującemu pisarzowi. Wiadomo, że nie można na pisaniu na początku zbić dużych kokosów i każdy ratuje się tam jakąś inną pracą.

Wspomnienia autora są świetnie napisane, są naprawdę realistyczne dokładnie tak jakby czytelnik stał obok Ernesta i patrzył na to na co on patrzył.

Z książką zapoznał się także mój tata, który odniósł takie same wrażenia jak ja.