Pożegnanie z bronią

Książka jest niezwykle wiarygodna. Duża w tym zasługa opisów. Ich nasycenie, rozbudowanie, ale i surowość, zależą od wydarzeń. Zabieg ten okazał się strzałem w dziesiątkę. Dzięki niemu mamy okazję zachwycać się słoneczną Italią, ale też obserwować destrukcję osobowości.

W czasie lektury zachwyciłem się przedstawieniem głównego bohatera. Nie został podany na tacy na początku powieści. Odkrywamy jego historię i charakter z każdą stroną aż do samego końca. Obraz jaki po sobie zostawia nie jest jednoznaczny. Podjęte decyzje dają bardzo do myślenia i skłaniają ku refleksji. Jak z resztą bohaterów?

O ile postacie drugoplanowe są fenomenalnym uzupełnieniem rozterek Fredericka, tak z Catherine, jego sympatią, mam problem. Została przedstawiona przedmiotowo i płasko. Ot damulka, która jest wielka miłością Tenente. Dialogi między nimi są okropne, pozbawione emocji, pełne sztampowych sformułowań. Jest to główna wada książki. Nawet gdy był to celowy zabieg Autora mający na celu pokazanie, że w czasie wojny nie ma miejsca na miłość.

Pomimo tej wady książkę czyta się wybornie. Tłumacz wykonał kawał solidnej roboty. Jest świetną pozycją ukazująca realia Wielkiej Wojny, stosunków międzyludzkich i beznadziei życia codziennego, gdzie przyszłość stoi pod wielkim znakiem zapytania. Wszystko to otoczone jest miłością, na która być może nie powinno być miejsca. Czy tak jest na pewno? Piorunujące zakończenie odpowiad...

Drugie spotkanie z twórczością Ernesta Hemingway'a zaliczam do znacznie bardziej udanych. Co prawda już wiem, że to nie do końca moje klimaty i raczej już nie będę poznawała innych książek autora, ale muszę przyznać, że "Pożegnanie z bronią" zdecydowanie bardziej do mnie przemawia niż "Wiosenne wody", które czytałam jakiś czas temu.

Poznajemy tutaj Frederick'a Henrego, angielskiego porucznika, który służy włoskiej armii w czasie pierwszej wojny światowej. To właśnie w tych ponurych o niezwykle trudnych czasach poznaje pielęgniarkę Catherine Barkley. Wpadają sobie w oko i zaczynają ze sobą flirtować. Tylko czy okrutne czasy wojny to odpowiedni czas ja rozwijanie takiej znajomości?

Warto zaznaczyć, że autor w książce "Pożegnania z bronią" zainspirował się własnymi doświadczeniami. Uważam, że to niezwykle cenne, dzielić się własnymi spostrzeżeniami i zawsze nieco inaczej patrzę na książki, które oparte są na prawdziwych wydarzeniach, a inaczej na te, które są wymysłem wyobraźni.
Znajdziecie tu trudy wojny, ból, cierpienie, podejmowanie trudnych decyzji, które przeplatane są rodzącym się uczuciem.

No właśnie- uczucie... Tu pojawia się problem. Dla mnie wątek miłosny trudny do przebrnięcia. Nie podobały mi się dialogi, nie polubiłam się za bardzo z Catherine... Jednak mimo wszystko nie żałuję, że przeczytałam tę pozycję. Tym bardziej, że bardzo chciałam poznać twórczość autora, a wiem, że ta pozycja zbiera bardzo pozytywne opinie. Dla mnie okej,...

Zapamiętałam "Pożegnanie z bronią" zupełnie inaczej. Mroczniej. Pamiętam, że dawno temu nie uderzało mnie tak totalnie jak dziś.

Teraz czułam się jakbym wyłuskała wreszcie ten owoc - jakby orzech - ze skorupki.

Fabuła zwyczajna i powszechnie znana, wojna we Włoszech i romans angielskiej pielęgniarki z rannym żołnierzem amerykańskim z bogatej rodziny. Kilka ważniejszych zwrotów akcji, a poza tym szpital, rekonwalescencja, kawiarnia i alkohol. Wieczny urok i w sumie luz amerykański na starym kontynencie.

Zupełny brak akcji, a czyta się jak sensację.

Dialogi, niby nie przystające do powagi sprawy, ale ich klimat doskonały. Pisze: „Catherine kochała mnie, a ja ją . Świetna z niej była dziewczyna”.

Prosto i do celu. Jak Remarque.

Podziwiam jednocześnie prostotę myśli i klarowność Hemingwaya, jak i nowe tłumaczenia (trzymają poziom, po sprawdzeniu kilku tytułów!). Ale cudne. Nie wymuszone i bez patosu wojny.

Nie no. Uwielbiam Hemingwaya! Jest doskonały przez szybkość, prosty język. Opis sytuacji i puenta. Wszystko w jednym rozdziale. Pochłania mnie.