Pasożyt

No i wrócił Łyssy w kolejnym już 12 - tym tomie swoich przygód jako najsłynniejszy, lwowski "zajadły pulicaj" a myślałam, że pożegnałam się z nim już na dobre. Co prawda autor na jednym ze spotkań autorskich nic nie wspomniał o zakończeniu tego cyklu ale o kontynuacji też nie, więc jak tylko ukazała się kolejna część o Popielskim, to byłam tym faktem niezmiernie zaskoczona. Spieszę dodać, że pozytywnie bo jednak mam jakiś sentyment do tej serii i w sumie ucieszyłam się, że autor jednak postawił na kontynuację. I jak mu to wyszło? Dość powiedzieć, że całkiem wybornie choć początek książki wydał mi się nieco sztywny, ale za to potem rozkręcił się i to solidnie, jak na powieść kryminalno - szpiegowską przystało.

"Pasożyt" to kolejne szpiegowskie zadanie w życiorysie Edwarda Popielskiego, który staje przed najtrudniejszym wyzwaniem w swojej dotychczasowej karierze. Przebywający na przymusowym "wygnaniu" Popielski otrzymuje zadanie rozpracowania tajnego, sowieckiego agenta, tytułowego "pasożyta" działającego w samym sercu polskich służb, którego każdy ruch to wyrok śmierci na polskiego szpiega działającego na terenie ówczesnego ZSRR. W tym celu rusza do Warszawy, gdzie szybko ulega urokowi pewnej ładnej buzi która najpewniej wie, kim jest poszukiwany zdrajca co - jak zwykle - kończy się dla Popielskiego serią fatalnych niepowodzeń z których będzie musiał jakoś wybrnąć...


Książka przeczytana ekspresowo, jak wszystkie poprzednie części o Popielskim jednak...

Marek Krajewski to jeden z najważniejszych polskich pisarzy powieści kryminalnych, który publikuje od ostatniego roku XX wieku. Znany z kryminałów retro z serii z Eberhardem Mockiem i drugiej z Edwardem Popielskim. „Pasożyt”, czyli moja pierwsza styczność z jego prozą, to tom dwunasty tej drugiej serii. I tak, spokojnie można go czytać bez znajomości poprzednich tomów. Choć historia zaczyna się w Rumuni w 1940 roku, to część właściwa trochę cofa nas w czasie, do roku 1936 i międzywojennej Warszawy, która zachwyca wszystkimi detalami, jakie autor przemycił do swojej powieści. Intryga skupia się na wyśledzeniu tego tytułowego pasożyta, zdrajcy w szeregach polskiego wywiadu, przez którego teraz giną polscy szpiedzy. Zbudowana jest skrupulatnie, opiera się na klasycznych zasadach gatunku, czyli rzetelnym śledztwie skupionym na dedukcji. Zawiera kilka solidnych twistów i po lekko trudnym początku (bo bogatym w informacje polityczne charakterystyczne dla gatunku powieści szpiegowskiej) wzbudza w czytelniku żywe zaciekawienie. Postacie wykreowane są solidnie, a postać Popielskiego zachwyca wielowymiarowością – z jednej strony jeden z najlepszych śledczych, z drugiej naprawdę zwyczajny człowiek. Mnie jednak przede wszystkim zachwyciły dwie rzeczy: te detale w oddaniu życia codziennego czasów ówczesnych, przede wszystkim warstwy dosyć zamożnej, związanej z kulturą i artystami oraz język, jakim powieść jest pisana – jest stylizowana na ówczesną mowę w sposób niesamowicie zgrabny i...

Zaczynam czytać Łyssego i odkładam przeczytanego. Kolejny raz, nie zawiodłem się na bohaterze rodem z Lwowa. Świetnie skrojona akcja szpiegowska i reszta wydarzeń. A wszystko to w oparach luksusów ale i ciemnych zaułków. Polecam.