Ostatnie polowanie

Podobała mi się mniej niż Purpurowe rzeki. Pierre przypomina Niémansa, lubię go takim, jaki jest. Jednak jego partnerkę Ivanę Bogdanović znielubiłam. Nie pasowała do niego.
Intryga wciągająca, ale akcja momentami nieco przegadana, przez co nużąca. O polowaniach dowiedziałam się więcej niżbym chciała. Zakończenie przewidywalne i mało zaskakujące.

Odniosłam wrażenie, jakbym czytała tutaj kompletnie innego Grange'. To zupełnie nie w jego stylu, żeby tak zepsuć kontynuację "Purpurowych rzek". Po dwóch wcześniejszych i bardzo udanych spotkaniach z tym autorem, ta pozycja okazała się zupełnie nie taka, jak tego oczekiwałam - nudna i bez rozmachu.

Coś nie bardzo Grange'a owi ten tytuł wyszedł ale mam nadzieję, że tylko jednorazowe potknięcie, po którym autor odnajdzie się w kolejnych wydaniach w swoim oryginalnym i niepowtarzalnym stylu, który - krótko pisząc - potrafił zwalić mnie z nóg i bardzo bym sobie życzyła, żeby zwalał mnie dalej.
Mam nadzieję, że kolejnego rozczarowania już nie będzie.

„Ostatnie polowanie” to drugi tom serii kryminalnej o komendancie Niémans. Jego akcja toczy się tuż przy granicy francusko-niemieckiej, przy której łączą się lasy Alzacji i Schwarzwaldu. Tam dochodzi do brutalnego morderstwa, którego ofiarą pada członek arystokratycznego niemieckiego rodu rozmiłowanego w polowaniach. I tak też skończył – jako zwierzyna zabita przez myśliwego… W książce więc nie brak dosadnych, lekko makabrycznych opisów, jednak nie jest to minus powieści – są odpowiednio wyważone, tak że nie kłują w oczy. Akcja toczy się dynamicznie, jest dużo dialogów i zwrotów akcji, dzięki których napięcie utrzymuje się od początku do końca. Tło historii jest = ciekawe nie tylko ze względu na klaustrofobiczne, ciemne lasy, ale i na społeczność, w którą przychodzi wejść policjantom – Niémansowi i jego partnerce Ivanie Bogdanović. Społeczność małą, zamkniętą, skupioną wokół rodu von Geyersbergów. Intryga kryminalna rozpisana jest solidnie, a co ciekawe, w jej wątki wplecione zostały tematy wyjęte z historii prawdziwej jeszcze z czasów II wojny światowej. Nie można więc odmówić autorowi dobrego pomysłu, jak i realizacji – w końcu kontynuowanie serii po dwudziestu latach (tom pierwszy „Purpurowe rzeki” premierę miał w 1998 roku) przerwy na pewno było przedsięwzięciem ryzykownym. Grangé jednak świetnie sobie z tym poradził, to zajmujący, rasowy kryminał, który zadowoli każdego fana gatunku!

Francuskie kryminały i thrillery mają specyficzny klimat. Dużo mroku i wydarzeń z pogranicza fantastyki. A przynajmniej te, na które trafiam. "Ostatnie polowanie" okazuje się być idealnym tego przykładem.

Na polowaniu ginie dziedzic znakomitego rodu. Nie ma świadków, nie ma poszlak, a jedyne tropy to tylko sprzeczne domysły i spekulacje. Atmosfera jest duszna, a autor nie bał się wplatać w fabułę historii nazizmu, klątw, niebezpiecznych zwierząt, tajemniczych wierzeń czy genealogi arystokratycznego rodu. I chociaż z boku może to wyglądać na totalny chaos, to w tym szaleństwie jest pewna logika. Może samo zakończenie nie zaskakuje, a zabójcę wytypowałam bardzo wcześnie, to wyjaśnienie całej sprawy jest bardzo spójne. Mnie jednak nie zaskoczyło, bo czytałam już coś z podobnym motywem. Całość jednak oceniam bardzo dobrze, za klimat, za prowadzenie fabuły i za to, że czułam się zaciekawiona.

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorem, więc ciężko mi się odnieść do innych jego powieści, ale uważam że przeczytałam całkiem dobry kryminał.

Mam ostatnio szczęście, by nie czytać po kolei, więc nie zdziwiło mnie, kiedy okazało się, że to tom drugi. W tym przypadku zaznaczam, że wielu rzeczy nie wiem, które były w części pierwszej, dlatego lepiej czytać po kolei. Są pewne wydarzenia do których wraca bohater, jednak nam ich nie tłumaczy, więc nie zawsze rozumiałam jego intencje. Dałam się jednak porwać okropnej historii śmierci bogatego dziedzica, którego zwłoki odnaleziono w lesie. Jak to mężczyźni z pewnej partii ciała są dumni, tak tutaj denatowi akurat jej brakowało... Śledztwo za wiele nie wnosi, gdyż każdy chowa głowę w piasek. Trudno na pierwszy rzut oka powiedzieć, czy mają coś do ukrycia, czy zwyczajnie nie chcą sprowadzić na siebie niepotrzebnego nieszczęścia. Po wielu staraniach odnajdą miejsce gdzie mordowani byli Żydzi. Rzuci to na ich sprawę wiele pytań, gdyż zaczną się zastanawiać, czy czasami nie natrafili na osoby, które chcą kontynuować dawne zbrodnie. Taka nutka dawnej historii była bardzo ciekawa, tym bardziej, że nie znałam nigdy wcześniej takich obrządków. Na logikę biorę fakty, że mogły zostać wymyślone, jednak śmiem twierdzić, że nie wszystkie...
Dość wartka akcja od samego początku wpaja nam poczucie pewnego niebezpieczeństwa. Wiele razy zastanawiamy się nad prawdziwością zdarzeń, co wywołuje pewien niepokój. Do tego czyta się ją szybko, gdyż mamy wydrukowaną w większych literach i odstępach pomiędzy wierszami. Jest ogrom dialogów, bardzo konkretnych i wspaniałe porównania, których ...

Dziedzic bogatego rodu ze Szwabii zostaje brutalnie okaleczony i zamordowany podczas polowania. Chociaż miało to miejsce we Francji, cała rodzina mężczyzny i świadkowie mieszkają w Niemczech. Do pomocy niemieckiej policji zostaje skierowany Pierre Niémans i jego partnerka Ivana Bogdanović. Na miejscu trafiają na zmowę milczenia, a tropy wiodą do powołanej przez Himmlera formacji kryminalistów, używanej do tropienia i mordowania Żydów w czasie ostatniej wojny.

Lubię gdy w książkach pojawiają się nawiązania do prawdziwych wydarzeń i postaci historycznych. Tak jest u Grange’a. Chodzi o okrytą złą sławą bandycką formacje z II wojny światowej. Czarni myśliwi wsławili się pogromami ludności cywilnej, które zszokowały nawet SS. Działali oni na terenie Polski, Ukrainy i Białorusi (gdzie wymordowali dziesiątki tysięcy osób, pojawili się m.in. przy pacyfikacji Powstania Warszawskiego. Dzięki temu nie tylko przeczytałem dobry kryminał, ale też mogłem rozszerzyć swoją wiedzę o kolejne karty historii (w tym wypadku czarne).

„Ostatnie polowanie” to zręcznie skonstruowany thriller kryminalny. Autor nie daje nam odetchnąć nawet na moment (z komendantem Niémansem nie sposób się nudzić), często zaskakuje, a na koniec serwuje zaskakujący finał (czegoś takiego nie spodziewaliby się najstarsi górale). Polecam. Warto zanurzyć się w mroczne i niebezpieczne lasy Schwarzwaldu, by wraz z francuskim stróżem prawa rozwikłać tajemnicę brutalnego zabójstwa na polowaniu. Powieść wart...