Dzień popiołów

Przedziwna to była książka, którą ciężko mi ocenić. Czytałam ją na raty przez półtora miesiąca, mieszając z innymi powieściami. W trakcie pozostałych książek nie czułam zmęczenia, gdy tylko brałam do ręki Dzień popiołów - zasypiałam. Fabuła długo się rozkręcała, początkowo nużyła brakiem akcji i tematyką skrajnej religijności z pogranicza fanatyzmu, społeczności anabaptystów. Żyjący w izolacji Emisariusze wywodzili się z protestantyzmu, podobnie jak m.in. Amisze. Od połowy książki historia znacznie przyspiesza, pojawiają się nowe tajemnice oraz kolejne morderstwa. Niemniej nadal powieść działała jak świetny środek nasenny.
Grangé odznacza się nietuzinkowym stylem literackim, formą oraz budową napięcia w swych powieściach. Muszę przyznać, że opisy były jednymi z najbardziej poetyckich, barwnych, obrazowych, jakie kiedykolwiek czytałam. Dodatkowo wcale nie miałam wrażenia, że są za długie. Plastyczne opisy nie pasowały jednak do niektórych dialogów, które w moim odczuciu zbyt odstawały prostotą.
"- W górnym biegu Lauchenbachrunz, strumienia, który...
- Wiem, gdzie to jest.
- O.
- Jesteś na miejscu?"
"O" jako wypowiedź to za mało jak na tak utalentowanego autora.
Książka powinna spodobać się czytelnikom, których znudziły już klasyczne kryminały, czy thrillery. Autor był daleko od trafienia w czubek mojego czytelniczego gustu, jednak nie mogę mu odmówić kunsztu literackiego.

„Dzień popiołów” to francuski kryminał, tom trzeci serii o komendancie Niémans, jednak nie trzeba znać poprzednich tomów serii, by w pełni zrozumieć ten – sama sprawdziłam, od tego zaczęłam, choć chwilę później szybko nadrobiłam dwa wcześniejsze. I przyznam, że wszystkie trzy to solidne, rasowe i zajmujące kryminały, jednak „Dzień popiołów” jest najlepszy z nich! Jego fabuła toczy się na terenach Alzacji w społeczności anabaptystów, którzy od lat zamieszkują te ziemie, a utrzymują się głównie z produkcji wina. Teraz trwa winobranie, w czasie którego pomagają im pracownicy sezonowi i właśnie to wykorzystuje duet śledczych Ivana i Niémans – ta pierwsza przenika do tej społeczności jako jeden z pracowników. Śledztwo tyczy się podejrzanej śmierci ich przywódcy religijnego…

Początek książki jest dosyć spokojny, ale jak już akcja ruszy, to nie zatrzymuje się do samego końca powieści. Przyznam się, że przeczytałam ją na jeden raz! Tak mocno mnie zaangażowała. Fabuła naszpikowana jest zaskakującymi twistami, opisy i dialogi są dobrze wyważone, a tło fascynuje tak, że jeszcze po lekturze przysiadłam do komputera, by wyszukać trochę informacji. To rasowy kryminał, który jednak poświęca chwilę na zastanowienie się nad poczuciem przynależności i znaczeniem wiary, a ponadto przemyka przez niego temat sztuki i historii. Książka jest mocno napakowana tematami, ale wszystko tu ze sobą ładnie współgra. Dawno nie czytałam tak rasowego, a jednocześnie tak absorbującego ...

To było dopiero moje pierwsze spotkanie z tym francuskim autorem, mimo, że jego książki, już od dłuższego czasu znajdują się na mojej półce na Legimi. Niezwykle klimatyczny kryminał, którego surowa atmosfera bardzo kojarzy mi się z dobrze znanymi skandynawskimi pozycjami. Z każdą kolejną stroną czekamy na moment przełomowy, na odkrycie tajemnicy Emisariuszy. Ta tajemnicza wspólnota, funkcjonuje trochę jak autonomiczne państwo. Z pozoru wydają się zajęci tylko swoimi sprawami, dla wszystkich są mili, nikomu nie przeszkadzają. Sytuacja komplikuje się i staje się mniej oczywista, gdy jeden z członków wspólnoty ginie w remontowanej przez nich kaplicy. Co było przyczyną jego śmierci? Czy na pewno był to nieszczęśliwy wypadek jak sugerują jego współbracia? Co odkryje policjantka, której zadaniem jest infiltracja Emisariuszy?

Autor cały czas trzyma czytelnika w napięciu i niepewności. Nerwowo przewracamy kolejne strony, żeby wreszcie dojść do momentu, gdzie wszystko się wyjaśnia. A rozwiązanie mrozi krew w żyłach…

Delikatny niedosyt czuję w kontekście głównych bohaterów. „Dzień popiołów” jest trzecim tomem serii i bez problemu można go czytać osobno (ja poprzednich tomów również nie czytałam), ale mam wrażenie, że czytając tylko tą część nie poznałam pierwszoplanowych postaci wystarczająco dobrze. Zdecydowanie sięgnę po wcześniejsze tomy, choćby po to, żeby uzupełnić ich obraz, poznać więcej szczegółów z ich przeszłości.