Około północy

Piękne dziewczyny, które łamią serca. Przyjaciele, którzy potrafią pocieszyć przy kieliszku wódki. A w tle jazz, mogący uciszyć nawet najbardziej nieznośne myśli. Jednak wszystko się komplikuje, gdy w bliskim otoczeniu dochodzi do fatalnej w skutkach zbrodni…

Nie będę ukrywać, czekałam na tę książkę, która zauroczyła mnie, gdy przeczytałam jej zapowiedź. Było o niej naprawdę głośno, tuż przed samą premierą. Radio, telewizja, gazety — zewsząd widziałam, słyszałam zachęcające informacje. Dlatego dość wysoko postawiłam poprzeczkę, zwłaszcza ze względu na fakt, że uwielbiam lata sześćdziesiąte, nie tylko te najsłynniejsze, amerykańskie. Sądzę, iż Polska tamtych czasów zasługuje na uwagę z wielu powodów. Pojawiło się wtedy mnóstwo utalentowanych artystów, różnych dziedzin. Jednym z nich był Krzysztof Komeda. W tym roku wypadała pięćdziesiąta rocznica jego śmierci, właśnie ta data łączy się z premierą „Około północy”. Oczywiście, nieprzypadkowo. Lubię muzykę Komedy, trzymała się mnie duża ciekawość, jak Mariusz Czubaj wplecie tę historię w swoją książkę. Całość pozytywnie zaskakuje, ponieważ autor świetnie spoił ze sobą skoro wątków. A co najważniejsze, udało mu się zachować spójność.

To moja pierwsza styczność z twórczością Czubaja, więc ciężko stwierdzić, czy ta pozycja wypada lepiej od pozostałych. Ale z pewnością jestem w stanie uznać, że nie mamy do czynienia z klasycznym kryminałem. Zbrodnia, jako oś fabuły, majaczy gdzieś w oddali. Dlatego uważam, iż miłośn...

Ależ klimatyczna książka! Czytając ją czułam się, jakbym oglądała czarno- biały polski film z lat 60 (które zresztą uwielbiam), z muzyką Krzysztofa Komedy. Czubaj zrobił porządny research, czuje się tę starą Warszawę, środowisko artystyczne, te koncerty, grę na pogrzebach i zabawach w Domach Kultury.
To nie jest kryminał. To jest powieść -snuj o latach 60- tych i o jazzie, jak napisał sam autor w posłowiu. Do inspiracji "Złym" Tyrmanda również się przyznaje. Zwolennikom wartkiej akcji i krwawych zbrodni- odradzam. Natomiast tym, którzy lubią się wczuć w nastrój i mają sentyment do lat 60-tych serdecznie polecam!
Jedna uwaga- w latach 60- tych numery telefonów w Warszawie były 6-cio a nie 5-cyfrowe. Wiem, bo do tej pory pamiętam z dzieciństwa numer telefonu do mojego rodzinnego domu.

Pogrzeb Komedy, śmierć Hłaski, w środku trzy trupy i opis tamtejszych czasów.
„Ta powieść nie jest kryminałem. Albo inaczej jest nie tylko kryminałem” – słowa autora.
Irytacja, złość, niedowierzanie – to moje odczucia wobec książki, ale nie fabuły, a tej osoby, która zadrwiła ze mnie, jako czytelnika. Wiem, autor miał prawo napisać nawet romans, niestety ja powinnam mieć wybór i wiedzieć, na co się decyduję. To jest tak jakby Chris Carter na pytanie czy poleca mi jakiś erotyk, odpowiedział, że własne książki, bo w którejś z części jego morderca pocałował swoją ofiarę.
Osobiście raził mnie też styl pisarza, informacji o tamtejszych czasach jest bardzo dużo, zaciekawiły, w pewien sposób uporządkowały moją wiedzę, ale forma była dla mnie katastrofą.