Krótkie pożegnanie

„Nie chcę zasnąć. Nie dziś. Boję się snów.”

Są takie chwile, kiedy sen jest oczekiwany jak dar, jak lek… A kiedy senne zmory prześladują, chciałoby się usunąć je z upartej pamięci. Jak przeklęte powidoki wracają twarze ludzi, których już nie można spotkać w realu.

Są spojrzenia, które wkręcają się w mózg.
Młody Ukrainiec przestraszony jak przestępca, który musiał uciec z domu.
Zmasakrowany facet już niczego nie widzi.
Zabita dziewczyna, której ktoś umalował powieki znienawidzonym fioletowym cieniem.
Zastrzelony mężczyzna, który w ostatnich słowach wyraził Krótkie pożegnanie: Jeszcze się spotkamy”.

Kiedy, gdzie? W niebie czy piekle? Wkrótce czy kiedyś, w odległej przyszłości?

Błażej Janczar tak długo czekał na jakiekolwiek wyjaśnienia śledcze… Właściwie sam mógł zacząć działać. Nie musiał czekać dziewięć lat. Byłemu koledze policjanci chyba by pomogli. Przecież zaufał fachowcom.

A wystarczył jeden nieefektowny, sugestywny, pewny siebie i władczy facet, żeby nadać sprawie właściwe tempo. Co zrobić, żeby stać się niewidocznym, kompletnie nikim albo bardzo kimś?

Schowany w swoim zaciszu, potężny i wymagający człowiek o znaczącym nazwisku „Konieczny”, czekał za biurkiem, które wiele detali zasłaniało. Potężny jak…

…”Deus absconditus. Niewidzialny dla maluczkich stwórca, który porusza strunami świata.”

Ocknij się chłopie! „Błażej, jesteś trzciną. Zrozumiałem też, że trzcina potrafi się bol...

jazzowa nuta nostalgii
wybrzmiewa kontrabasem wspomnień
w dłoni Raymond Chandler
swoisty klimat roztacza
tęsknota
pogoń za prawdą
po trosze zemsta
po trosze demonów pokonanie
pogodzenie przeszłości
konfrontacja z teraźniejszością

byle dziś nie zasnąć
nie bać się snów
nie pamiętać
szeptem wypowiedzianych słów
„ jeszcze się spotkamy ”
zbrodnia i przemijanie
zemsta i przygasanie
i tylko wierny pies towarzyszem
i tylko tęsknota za sobą
za życiem
została na duszy dnie

„ Krótkie pożegnanie ” to kryminał natchniony duchem chandlerowskim, jazzową nutą wspomnień oraz pasjonującą podróżą ku prawdzie. Spokojnym i hipnotyzującym językiem kreśli autor opowieść, której nie da się zaszufladkować w jakiekolwiek ramy. Bo to nie tylko kryminał. To ubrana w szatę felietonu, okraszona ironią i obserwacją życia lektura. Wartka akcja, napięcie i mocne wrażenia to składowe, których nie sposób tutaj uświadczyć. A jednak sposób opowiedzenia tej historii zrobił na mnie ogromne wrażenie. Jest oryginalny i niezwykle pasjonujący. Wyróżnia się niebywale na tle innych kryminałów.

Czułam tę historię. Duszą swoją. I emocjami. Melancholią, Warszawską Pragą i zadumą. Czułam ją wzruszeniem, tęsknotą i wspomnieniami. Rezonowała we mnie swoim wydźwiękiem, wybrzmiewała przemyśleniami. To uczucie trwało we mnie aż do ostatniej strony.

„ Krótkie pożegnanie ” porównać można do powieści drogi. Bohater o...