Około północy recenzja

Czubaj naczytał się Tyrmanda. Czubaj naczytał się Twardocha. Czubaj naczytał się Chandlera.

Co wyszło z tego miksu? Całkiem strawna lektura, czyta się dobrze, a jeśli dodatkowo puścić sobie na słuchawkach, jako podkład muzyczny pod to czytanie, jakiś powojenny jazz (można wybrać któregoś z muzyków wspomnianych przez autora w tekście), to naprawdę da się w tym ciężkim, dusznym, mrocznym, klimacie utonąć. 
 
 Co jeszcze na plus? Korowód pokręconych, wojennych życiorysów (na czele z głównym bohaterem, żywcem wyciętym z kryminałów noir), ciekawe eksperymenty z formą (zabawa strumieniem świadomości) no i dobrze oddana atmosfera schyłku lat 60' (zmierzch jazzu i jazzmanów).
 
Nie wszystko jednak zachwyca. Przede wszystkim intryga jest kiepska i zanim akcja na dobre się rozkręci, książka się kończy. Autor postawił na obyczajowość kosztem trupów. 
 
 Nietypowa, jak na pisarza, forma też możne być uznana za wadę - kwestia gustu (jak zawsze) mi się akurat podobało. 
 W sumie Około północy to mój ulubiony Czubaj.