Krótkie pożegnanie recenzja

jazzowa nuta nostalgii
wybrzmiewa kontrabasem wspomnień
w dłoni Raymond Chandler
swoisty klimat roztacza
tęsknota
pogoń za prawdą
po trosze zemsta
po trosze demonów pokonanie
pogodzenie przeszłości
konfrontacja z teraźniejszością

byle dziś nie zasnąć
nie bać się snów
nie pamiętać
szeptem wypowiedzianych słów
„ jeszcze się spotkamy ”
zbrodnia i przemijanie
zemsta i przygasanie
i tylko wierny pies towarzyszem
i tylko tęsknota za sobą
za życiem
została na duszy dnie

„ Krótkie pożegnanie ” to kryminał natchniony duchem chandlerowskim, jazzową nutą wspomnień oraz pasjonującą podróżą ku prawdzie. Spokojnym i hipnotyzującym językiem kreśli autor opowieść, której nie da się zaszufladkować w jakiekolwiek ramy. Bo to nie tylko kryminał. To ubrana w szatę felietonu, okraszona ironią i obserwacją życia lektura. Wartka akcja, napięcie i mocne wrażenia to składowe, których nie sposób tutaj uświadczyć. A jednak sposób opowiedzenia tej historii zrobił na mnie ogromne wrażenie. Jest oryginalny i niezwykle pasjonujący. Wyróżnia się niebywale na tle innych kryminałów.

Czułam tę historię. Duszą swoją. I emocjami. Melancholią, Warszawską Pragą i zadumą. Czułam ją wzruszeniem, tęsknotą i wspomnieniami. Rezonowała we mnie swoim wydźwiękiem, wybrzmiewała przemyśleniami. To uczucie trwało we mnie aż do ostatniej strony.

„ Krótkie pożegnanie ” porównać można do powieści drogi. Bohater odbywa swoją podróż ku poznaniu prawdy o śmierci siostry, podróż ku mordercy. Wnikliwie, acz nienachalnie roztacza wokół swoje przemyślenia egzystencjalne, zostawiając czytelnikowi pole do własnych refleksji. Tę opowieść się doświadcza, chłonie myśli bohatera i wraz z nim płynie po tych słowem pisanym zapisanych kartach. Szuka się odpowiedzi na nurtujące duszę pytania i chłonie otaczającą rzeczywistość. Nie każdy się w tym stylu odnajdzie. Jest specyficzny. Dość wymagający i niełatwy w odbiorze. Jednak dla mnie wyjątkowy i subtelny, dlatego polecam. Ta książka zostawia w czytelniku coś więcej niż tylko przeczytane słowa.