Kamienica pełna marzeń

Książki Pani Ewy dają mi zawsze tę odrobinę wytchnienia, której tak często nam potrzeba, dają mi uczucie ciepła w serduchu, dają mi po prostu ogromną radość czytania. Ponowne spotkanie z Zosią, jej rodziną i sąsiadami, których Zosia traktuje jak przedłużenie rodziny, odprężyło mnie, wywoływało uśmiech na twarzy i bardzo nie chciało mi się rozstawać z żadnym z bohaterów kamienicy. Bardzo bym sobie życzyła, żeby autorka stworzyła kolejną część i ponownie otuliła mnie swoim ciepłem w czasie przyszłorocznych świąt.

Dzisiaj zabiorę Was w podróż do zimowego Gdańska. Do pewnej kamienicy, w której mieszka Zosia wraz z rodziną. Ja poznałam Zosię w ubiegłym roku za sprawą książki”Dziewczynka z ciasteczkami”. Ta rezolutna dziewczynka skradła moje czytelnicze serce, dlatego z ogromną ciekawością i przyjemnością zasiadłam do czytania „Kamienicy pełnej marzeń” opowiadającej o dalszych losach mieszkańców.
W rodzinie Zosi dużo się zmieniło. Wraz z nią i mamą zamieszkał przybrany tata, a na świecie pojawiła się młodsza siostrzyczka Zosi. Nie można zapomnieć o innym, również ważnym członku rodziny, a mianowicie o psie o imieniu Tobi.„Kamienica pełna marzeń” okazała się kolejną ogromnie przyjemną podróżą do Gdańska. Z przyjemnością spędziłam czas z bohaterami, których już znałam, ale również i z tym nowymi. Zosia jak zwykle nie zawiodła. Jej dobre serce, ale też sposób bycia są zdecydowanym atutem tej powieści.
Ewa Formella stworzyła kolejną nieśpieszną i nastrojową książkę w klimacie świątecznym.
Tak jak i przy poprzedniej części, historia wzbudziła we mnie ogromny sentyment i nostalgię.
Ta piękna opowieść o miłości i magii świąt w niejednym czytelnik wzbudzi wzruszenie.
Znajdziecie tu też humor, bo gdy Zosia jest w pobliżu, nie można się nie uśmiechnąć. Wszystko idealnie wyważone i podane w bardzo przyjemny sposób.
Ta przepiękna i klimatyczna historia jest pozycją obowiązkowa w okresie przedświątecznym czy zimowym.

Przyznam się od razu - kupiłam tę książkę ze względu na okładkę. Dopiero w trakcie czytania zorientowałam się, że to drugi tom „Dziewczynki z ciasteczkami”. Pierwszy mi się podobał, ale musze przyznać, że drugi jeszcze bardziej do mnie przemówił.

To jest ciepła, zimowa powieść o małej Zosi z ogromnym sercem. To historia o tym, że czasem wystarczy drobny gest, by komuś sprawić radość nie do opisania. To - wreszcie - książka, która podniesie na duchu, wzruszy, ale i rozbawi.

Ja gorąco polecam, nie tylko na święta.

Złapałam z lady bibliotecznej jeszcze jedną zimowo-świąteczną opowieść. Świeżo zabezpieczona, dopiero co przyszła do placówki, ale bibliotekarka nawet nie mrugnęła okiem, bo oto trafiłam na kontynuacją "Dziewczynki z ciasteczkami". Pierwszy zgrzyt w tej opowieści.
Nie jest to chyba typowo świąteczna opowieść. A może jest? Być może skupiłam się bardziej na aspekcie przeszłości niż tym co teraz i stąd takie odczucie.
Wszystko dzieje się zimową porą, mamy przygotowujący się na nadchodzące święta Gdańsk, a dodatkowo strony tej opowieści są powleczone nostalgią, ale głównie dzięki wspomnieniom starszego człowieka. Odwołania do dalekiej przeszłości, wspomnienia z wojennych i powojennych czasów są tutaj najlepszą częścią dość przewidywalnej, schematycznie poprowadzonej treści.

Wydaje się, że tylko wspomnienie przeszłości trzyma dziś pana Eryka przy nadziei w świecie ogarniętym przez tęsknotę. Tęskni za dawnym życiem, za wspólnym życiem z nieżyjąca już żoną, za światem, który był dla niego bardziej zrozumiały. Jest też mała Zosia, jako ten ciekawski promyczek zaglądający do życia innych by rozweselić, dać inspirację.

Mam podobne odczucia, jak przy innej książce pani Ewy, że to wszystko ma urok, ale jest niedopracowane, jakby Autorka zatrzymała się w połowie swego projektu. I kolejny raz w literaturze powielony motyw dziecka rozpraszającego wszelkie smutki, do tego mądrego, dowcipnie przedstawiającego swoje racje. Sam sposób zaprezentowania opowieści nie...

Zosia mieszka w gdańskiej kamieniczce razem ze swoją mamą, przybranym ojcem, młodszą siostrą oraz psiakiem. Pewnego dnia do sąsiedniej kamienicy wprowadza się Kuba wraz ze swoją mamą. Dziewczynka i Kuba szybko się zaprzyjaźniają i mają już swoje plany na nadchodzące dni. Mamy jeszcze Pana Eryka, który jak co roku wspomina swoją ukochaną i z myślą o niej tworzy papierowe łabędzie, które zawiesza na fontannie.

Ciepła historia przeplatana wspomnieniami za czasów wojny – według mnie to idealne podsumowanie tej lektury, która z początku wydaje się być niepozorna. Przyznaję, że obawiałam się, czy aby przypadkiem mi się nie spodoba. Całe szczęście było to tylko złudzenie, bowiem charakterek Zosi sprawił, iż ciężko było oderwać się od książki.

Myślę, że duży plus to właśnie postać Zosi – rezolutnej dziewczynki, ciekawej świata, która tak szybko mówi, jakby strzelała z karabinu :D Pan Eryk, a raczej jego przeszłość to również bardzo ciekawa część tej całej historii. Muszę przyznać, że jak nigdy to właśnie tych wspomnień oczekiwałam najbardziej. Nie przepadam za historią, ale tutaj to właśnie ten okres mnie zaciekawił. Może dlatego, że te wydarzenia i emocje były tak świetnie oddane przez Autorkę.

Całość wypada naprawdę dobrze i choć może trochę brakuje do pięciu serduszek, to i tak gorąco polecam lekturę. Było to również moje pierwsze spotkanie z twórczością Autorki i z pewnością sięgnę po inne tytuły, jak tylko nadarzy ...

To moje pierwsze spotkanie z autorką. Nie ukrywam, ze skusiła mnie piękna okładka. Jak się później przekonałam, mała Zosia, główna bohaterka pojawia się w poprzedniej powieści autorki. Niestety nie miałam okazji przeczytać.

Akcja toczy się Gdańsku w okresie przedświątecznym. Autorka pięknie oddaje klimat zimy ale nie poczułam tu klimatu świąt. Zosia wraz z mamą, ojczymem i mała siostrzyczką mieszka w jednej z gdańskich kamienic.Zaprzyjaźnia się z Kubą, smutnym chłopcem, który wprowadza się do kamienicy.
Poznajemy też pana Eryka, starszego pana, który bardzo tęskni za swoją zmarła żoną.
Co bardzo mi się podobało, to wiele historii w okresu II wojny światowej oraz historii i legend z Gdańska i okolic, co wraz ze starą kamienicą tworzy ciekawy klimat powieści.
Nie ukrywam, że jasnym punktem tej książki jest właśnie Zosia. Mimo iż bardzo gadatliwa, trochę natrętna i męcząca to jednak jest to dziewczynka bardzo mądra o wielkim sercu dla każdego. Każdemu chce pomóc, o każdym myśli i każdemu chciałaby sprawić przyjemność, co w okresie przedświątecznym jest niezwykle budujące.
W każdym domu mieszkają ludzie a ludzie to wspomnienia i różne piękne ,wesołe i smutne historie. Czasami warto usiąść i po prostu się wsłuchać...

Krótki prolog rozegrał się w 1944 roku w Gdyni. Dotyczył dwojga nastolatków, którzy musieli się rozstać z powodu wojny.

Zosia (bohaterka książki "Dziewczynka z ciasteczkami) mieszka z "rodzicami" czyli mamą i Radkiem, malutką siostrzyczką Mają oraz pieskiem Tobim w kamienicy. W tej samej mieszka też babcia Krysia z panem Wejnem.

Pewnego ranka dziewczynka zauważyła starszego, smutnego pana w oknie kamienicy po drugiej stronie ulicy. Zaintrygował ją do tego stopnia, że postanowiła zasięgnąć języka u starszych.

Eryk jest wdowcem. Mieszka sam, bo synowie wyjechali z rodzinami za granicę. Ale to się wkrótce zmieni.
To on jest sąsiadem z naprzeciwka.

Mała dziewczynka i starszy pan to główni bohaterowie tej opowieści. Ich codzienne życie na gdańskiej Starówce jak również wydarzenia z przeszłości mężczyzny.

Zabawne i sympatyczne dialogi ciekawskiej Zosi z dorosłymi. Jej częste przejęzyczenia. To wszystko dodawało uroku czytaniu.
Kilka legend gdańskich uzupełniało klimat książki. A zapach pieczonych, świątecznych ciastek... oraz dobre i otwarte serca bohaterów...zwiastują zmiany w ich otoczeniu.

Cudna, ciepła, pozytywna historia.

Dziękuję autorce i czekam na kolejne perypetie Zosi.

Nie ma nic piękniejszego, niż zbliżające się Święta Bożego Narodzenia i w tym cudowne książki, którymi można się delektować do samego końca:-) To była bardzo magiczna powieść, która potrafiła mnie wzruszyć, poruszyć i to bez względu, czy działy się tutaj rzeczy smutne, czy też wesołe. Jedyną taką cegiełką, która wszystkich złączyła była tutaj mała Zosia, zaledwie kilkuletnia, która nie stroniła od ciągłego gadulstwa, czym zawsze rozśmieszała, lub irytowała poznane osoby. Dziewczynka mieszka w jednej kamienicy wraz z mamą, przybranym ojcem, młodszą siostrzyczką i pieskiem, którego wiele osób uważa za człowieka. Nadejdzie taki dzień, kiedy zauważy w oknie przeciwnej kamienicy starszego pana, który ociera łzy spoglądając prze nie. Z powodu swojej śmiałości będzie wszystkich o niego wypytywała. Następnie historia przeniesie się do tego starszego pana z kamienicy na przeciwko, opowiadając nam jego historię. Tutaj przygotujcie chusteczki:-) W wyniku pewnych zdarzeń do jego mieszkania przeniesie się pewna kobieta z chłopcem, który nie będzie z tego zadowolony. W międzyczasie poznamy inną starszą panią, której samotne życie bardzo dokucza. Historia każdego z bohaterów będzie bardzo przejmująca. Będą wspominać osoby, których już z nimi nie ma. Wychodzi na to, że niektórzy będą musieli spędzić te święta samotnie. Na całe szczęście los zsyła im gadatliwą Zosię, która łapiąc wszystkich za słówka i zabawnie je przemieniając sprawi, że dwie kamienice być może zapełnią się dobrymi dusz...

Moją kolejną perełką świąteczną jest pozycja od @wydawnictwofilia #kamienicapełnamarzeń autorstwa @formelita_ewfor

Mała Zosia zaprzyjaźnia się z nowym sąsiadem Kubą, razem chcą pomóc zwierzętom w schronisku i sprzedając ciasteczka postanawiają pieniążki przeznaczyć właśnie na ten cel.Dziewczynka uwielbia swoją babcie,z którą spędza mnóstwo czasu i właśnie w tym momencie uświadomiłam sobie,że ubiegłoroczna "Dziewczynka z ciasteczkami " jest kontynuacją tejże pięknej historii. W kamienicy na przeciw mieszka Pan Eryk, który z tęsknoty za zmarłą żoną tworzy łabędzie z papieru.

To,że pierwsza część była poruszająca to wiecie,bardzo mnie pochłonęła ta książka bo wiedziałam,iż mogę znów odtworzyć sobie te historię.Zosia poraz kolejny okazała się mądrym dzieckiem,pełnym pomysłów o wielkim sercu otwartym dla każdego.Postać została przedstawiona tak jak ją zapamiętałam.I oczywiście cudowna babcia,która swoimi wspomnieniami I dobrocią nadała książce klimat.
Akcja toczy się w jednej z gdańskich kamienic,gdzie życie codzienne przeplata się ze wspomnieniami z II wojny światowej.Cała opowieść jest nawiązaniem do miłości, pomocy innym o szacunku do dru­giego człowieka i tęsknotą za tymi,których już nie ma.Klimat w opowieści sprawia,że jesteśmy w stanie poczuć się tak jakbyśmy tam byli,jakbyśmy przeżywali historię razem z bohaterami a przeplatanie wydarzeń sprzed lat z tym co dzieje się dziś doskonale nadało książce klimat i coś co sprawiło,że jest ona nie tylko str...

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, czytałam dwie poprzednie książki autorki, jedną z nich była "Dziewczynka z ciasteczkami", której bohaterką jest mała Zosia, która całkowicie skradła moje serce. Kiedy zobaczyłam, że Pani Ewa napisała "Kamienicę pełną marzeń", w której można poznać dalsze losy Zosi i jej bliskich wiedziałam, że będę musiała przeczytać tą książkę! Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i przyjemny, co sprawia, że czyta się ją naprawdę szybko i z dużym zainteresowaniem. Fabuła została w ciekawy sposób nakreślona i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie interesująco wykreowani, to postaci niezwykle prawdziwe, maturalne, takie z którymi z powodzeniem moglibyśmy się utożsamić w wielu kwestiach i jednocześnie spotkać w rzeczywistości. Historia przedstawiona jest z perspektywy kilkorga bohaterów, co pozwoliło mi lepiej ich poznać, dowiedzieć się co czują, myślą oraz lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Myślę, że w tym przypadku był to świetny zabieg, ponieważ tym sposobem każda z postaci odegrała tutaj istotną rolę, dostarczając tym samym wielu emocji. Poraz kolejny jestem zachwycona Zosią - jest bezpośredniością, ciekawością świata i szczerością, to w jaki sposób dziewczynka mówi i jak wszystko ubiera w słowna było cudowne i rozbrajające. Często czytając dialogi pomiędzy małą bohaterką i jej bliskimi na mojej twarzy pojawiał się uśmiech. Autorka porusza w swojej powieści wiele ważnych i ponadczasowych temat...

Czy czytaliście "Dziewczynkę z ciasteczkami"? Jeżeli tak, to koniecznie musicie przeczytać kontynuację tej zimowej powieści. Jeżeli nie, to zachęcam zacząć od "Dziewczynki...", chociaż nie jest to konieczne, bowiem "Kamienicę pełną marzeń" można czytać niezależnie.

Kilkuletnia Zosia, główna bohaterka obu tych powieści, to wesoła, rezolutna i empatyczna dziewczynka, lubiąca pomagać. Wypowiada słowa szybciej, niż ktoś inny pomyśli. Rodzina i znajomi śmieją się, że "strzela jak z karabinu maszynowego". Zosia natomiast jest szybka jak Sonic (bohater filmu dla dzieci) i nie potrafi usiedzieć na miejscu. To mały ekstrawertyk, który nie lubi, kiedy ktoś jest samotny.

Kiedy siedząc w domu, w czasie choroby, Zosia zauważa w oknie kamienicy naprzeciwko starszego pana, od razu nawiązuje z nim kontakt wzrokowy. Dowiaduje się od babci Krysi, że ten dziewięćdziesięcioletni mężczyzna ma na imię Eryk i jest samotny. Niedługo potem wprowadza się do niego kobieta z synem. Dziewczynka od razu nawiązuje kontakt z rówieśnikiem o imieniu Kuba. Tworzy z nim przyjacielską relację i razem knują świąteczny plan. Czy dzięki udostępnieniu pokoju Irenie, w życiu Eryka coś się zmieni? Jakie znaczenie ma powieszony na choince łabędź?

Ta przepiękna, wzruszająca i cudowna książka porusza zarówno emocjonalne pokłady serca. Doprowadza raz do łez, kolejnym razem do śmiechu. Dzięki świetnie skonstruowanej postaci małej Zosi, która ma zabawną skłonno...

Mała Zosia wraz z mamą, ojczymem i siostrą mieszka w Gdańsku. W tej samej kamienicy mieszka jej babcia i pan Wejn czyli prawie dziadek 🤭Gdy do kamienicy naprzeciwko wprowadza się kobietą z synem, Zosia szybko zapoznaje się z nowym kolegą. Spędzają ze sobą dużo czasu, np. na spacerach czy pieczeniu ciasteczek. Ale w tej historii poznajemy też samotnego Eryka. Bardzo tęskni za swoją zmarłą żoną, a ze względu na jej pamięć co roku wiesza na fontannie papierowe łabędzie, jego żona bardzo lubiła te ptaki. Jak połączą się losy tych wszystkich bohaterów?

Ta książka jest ostatnią jaką przeczytałam w tamtym roku, jakie cudne było to zakończenie.

Zosia jest taką uroczą, cudowną dziewczynka i bardzo dojrzałą jak na swój wiek. Do każdego zwraca się z życzliwością i uśmiechem. Chociaż zdąża się jej za dużo mówić i przekręcać słowa lub całe zwroty, ale to było takie urocze i zabawne.

Oczywiście już po przeczytaniu książki, dowiedziałam się, że to drugi tom losów dziewczynki, koniecznie muszę to nadrobić.

Ale przede wszystkim Zosię polubiłam za jej dobre serce. Dzięki niemu rozweseliła życie nie tylko nowemu koledze, ale i sąsiadki z klatki oraz sąsiada z kamienicy po przeciwnej stronie ulicy.

Przy tej książce nie raz się wzruszyłam, zwłaszcza gdy czytałam historię Eryka. Gdy stracił swoją wielką miłość, jaką była jego żona, stał się bardzo samotny. Miał synów, ale nie znajdują czasu na odwiedziny u starego ojca.

“Kamienica pełna ma...

"Kamienica pełna marzeń" to piękna opowieść o życiu codziennym, miłości, zwyczajnej ludzkiej dobroci, bezinteresownej pomocy i marzeniach. Niesie w sobie ogromną mądrość pokoleniową, wywołuje uśmiech, ale i łzy wzruszenia.

E.Formella stworzyła historię, która mogłaby się wydarzyć w wielu rodzinach, chocby tych, które znamy osobiście. Postacie są sympatyczne, łatwo się z nimi zidentyfikować i odnaleźć cechy, które widzimy w sobie albo w swoich bliskich, przez co szybciej "wchodzi się" w całą opowieść.

Jedyna rzecz, która mi nieco przeszkadzała w powieści, to duża ilość "ciekawostek" historycznych, przez co momentami opowieść bardzo mi się dłużyła. Lubię takie wstawki, ale tu było ich dla mnie stanowczo za dużo. Może jednak komuś będzie taki styl pisania odpowiadał :)