Jedyna z Archipelagu

Książka dość wtórna i mocno przewidywalna , niemal od samego początku . Pomysł choć bardzo dobry , to niestety wyeksploatowany już wiele razy . Doczytałam tę pozycje do końca mając nadzieję , że autorka zaproponuje jakieś nowatorskie rozwiązanie , jakieś zaskakujące potraktowanie tematu , lub chociaż zakończenia . Niestety dostałam powielaną już wielokrotnie tragedię w postaci nierozwiązanych trudnych relacji między matką a córką . Matki i córki całkiem często nie zgadzają się ze sobą , zwłaszcza jak jedna i druga to silne osobowości . Autorka pokazuje nam kobietę Norę Bridże , która '' robi tu '' za czarny charakter , na który nawet własna córka chce napisać oskarżający ją artykuł , niemal paszkwil , za który ma zainkasować swoje przysłowiowe 30 srebrników . Następnie poprzez splot pewnych wydarzeń , rozmów i wyjaśnień , okazuje się że rzeczona Nora zostaje '' wybielona '' niczym potraktowana wybielaczem . Nagle dostajemy całkiem czyściutką Norę , niemal świętą , opiekującą się chorym na raka przyjacielem , płaczącą , stękającą i przepraszającą że żyje . Nie przekonała mnie ani ta książka , ani ta postać . Nie ma takich ludzi , każdy ma swoje za uszami , nikt nie jest tylko biały , albo tylko czarny . Po prostu dla mnie ta postać jest zupełnie niewiarygodna . To całe hollywoodzkie zakończenie również mnie nie przekonuje . Szkoda że pisarka poszła na łatwiznę i podała mi jako czytelnikowi odgrzewany wielokrotnie kotlet .

Emocjonalna książka o bolesnej przeszłości i ciężkich relacjach, wybaczaniu i zrozumieniu, a także o odkrywaniu siebie na nowo, jak i o tym, że życie jest nie tylko czarno- białe, ale składa się ze wszystkich odcieni szarości. Prawda nie zawsze jest taka, jak nam się wydaje. Czasem trzeba się mocno wysilić, żeby ją dostrzec, nawet kosztem ogromnego bólu i cierpienia.

Bardzo lubię książki Kristin Hannah i mimo, że pisarka ma w swoim dorobku książki lepsze i gorsze, to tę pozycję oceniłabym jako średnią. Mimo bardzo sztampowej i przewidywalnej fabuły muszę przyznać, że niektóre wątki potrafiły zagrać mi na emocjach i skłonić mnie do refleksji.

Książka nie jest ani bardzo dobra, ani bardzo zła, ale jest na pewno warta przeczytania, choćby dlatego, że niesie ze sobą też ważne przesłanie, że "życie jest zbyt krótkie na to, aby żyć przeszłością swoją, a ci, którzy wciąż tak robią, tak naprawdę w miejscu stoją ".

Odkąd w moje ręce trafił „Słowik”, Kristin Hannah stała się jedną z moich ulubionych pisarek. Z wielkim zaciekawieniem i nadzieją sięgnęłam więc po „Jedyną z archipelagu”. Czy była równie dobra? No właśnie nie. Prawdę mówiąc, była średnia, ale mimo to wciągnęła mnie na kilka dobrych godzin.

To emocjonalna i wzruszająca opowieść o relacjach matki i córek. Żal z przeszłości, bolesne wspomnienia i konflikt bardzo silnych charakterów, do tego sekrety rodzinne i miłość sprzed lat. Trudna i wymagająca mieszanka połączona jednocześnie z wątkiem zrozumienia i wybaczania. Okazuje się, że nie wszystko jest takie, jakim się pierwotnie wydawało.

Książka jest przewidywalna i schematyczna, a momentami nawet naiwna. Dialogi pozostawiają trochę do życzenia, są nieco sztywne i mało naturalne. Brakowało mi też elementu zaskoczenia ale mimo to, powieść skłaniała do refleksji i wejścia w głąb swojej duszy. Nie wiem, co bym zrobiła, będąc na miejscu którejkolwiek z głównych bohaterek. Z jednej strony rozumiem niektóre ich zachowania i postawy, ale z drugiej nie mogę sobie wyobrazić, jak matka mogłaby porzucić własne dzieci.

Malownicze opisy archipelagu, klimat i wyraźnie wyczuwalna przyjemna atmosfera miejsca to niewątpliwie duże atuty powieści. Aż chce się wsiąść na łódkę i popłynąć na jedną z wysp, by na własne oczy zobaczyć ich piękno i poczuć nadmorską bryzę.

„Jedyna z archipelagu” moż...

Dlaczego sięgam po książki Kristin Hannah? Bo żaden z autorów nie potrafi tak umiejętnie zagrać na moich emocjach i doprowadzić do wzruszenia. Nie jest to z pewnością powieść na miarę Słowika, czy Wielkiej samotności, jednak nadal potrafi poruszyć. Tym razem autorka nie zaserwuje nam nic nowego, a fabuła jest dosyć powtarzalna. Wielokrotnie powielany motyw rodzinnej dramaturgii, braku zrozumienia na linii matka - córka, proces zadawanych ran oraz ich zasklepiania. Na pewno wzruszy nas historia sklejania rozerwanych więzi, matka i córka - ich taniec poza czasem, każda w rytm własnej melodii.
Na pewno zabrakło tu efektu zaskoczenia, fabuła jest niestety dosyć przewidywalna, momentami zbyt optymistyczna, aż mało wiarygodna. Nie mniej książka oferuje urokliwe opisy Wyspy Lopeza, gwarantuje też moc wzruszeń.