Gry nie tylko miłosne

Powieści Ireny Matuszkiewicz należą do kategorii babskich czytadeł na jeden wieczór – takich, o których niestety dość szybko się zapomina. I w taki właśnie sposób zaszufladkowałabym powieść „Gry nie tylko miłosne”. Jest to romantyczna historia z wątkiem kryminalnym, w której intryga goni intrygę, przez co wkrada się niezły chaos.

Po powrocie do rodzinnego Włocławka „świeżo upieczona” pani informatyk po studiach - Julia Blenda podejmuje pracę w firmie jako sekretarka. Zajęcie to nie jest szczytem jej marzeń podobnie jak i kierunek studiów, który skończyła właściwie po to, aby zadowolić rodziców. Julia marzy o teatrze, aktorstwie i jest niepoprawną romantyczką. Jej koleżanka z firmy Karolina to zupełnie inna osoba, energiczna i pewna siebie, twardo stąpająca po ziemi. Obie kobiety przyjaźnią się ze sobą do tego stopnia, że nawet interesują się tym samym mężczyzną – Konradem, który z ramion Karoliny wpada w objęcia Julii, by po krótkim czasie wkraść się z powrotem w łaski tej pierwszej. Trochę to naciągane, tym bardziej, że kobiety łączy wielka przyjaźń. Jest jeszcze Leszek – zabawny entomolog z poczuciem humoru, któremu ostatecznie decyduje się zaufać Julia.

Te wszystkie wątki są jakby oddzielne, słabo się ze sobą zazębiają, następują przeskoki, które nie pasują do tego typu historii. Obok części romansowej w powieści znajdziemy także morderstwo, szantaż, porwanie, machinacje finansowe, brudne interesy – wątki, które powinny zaintrygować, a jak dla mnie znów s...

Historia miała mieć w sobie mieszankę romansu, kryminału, obyczaju. Być może tak jest jednak całość wypada słabo. Początek czyta się strasznie,2-5 stron dziennie wystarczy aby zmęczyć się tą historią. Później jest nieco lepiej jednak gorzki posmak pozostaje. Odniosłam wrażenie, że nasi bohaterowie, z Julia na czele nie wiedza czego chcą. Dodać trzeba, że nasze psiapsiółki bez większych emocji dzielą się wrażeniami jak to było z pewnymi panami. Dodam, że każda była z każdym. Ok, ktoś może powiedzieć: "takie rzeczy zdarzają się naprawdę". Nie przeczę! Jednak towarzyszy temu brak emocji, ukazania uczuć bądź nagły ich brak. Wszystko dzieje się skokowo, bez większego sentymentu. Mamy "A" aby zaraz mieć "Z". Całość wypada blado, bez polotu.

Zgadzam się. Blado i bez polotu. Nijak po prostu.