Dziewczyny do wynajęcia

Dawno nie czytałem tak żenująco infantylnej pozycji. Pozwolę sobie zacytować:„ - Panie doktorze, mógłby pan wytłumaczyć Zuzannie, że powtarzające się nocne bezdechy to poważna choroba, wymagająca leczenia. - A skąd ona wie, że ma nocne bezdechy? Zdumiony Korecki przeniósł wzrok ze spokojnej twarzy Łukasza na poczerwieniałe nagle oblicze córki, zmarszczył czoło i chrząknął. Chrząknęła również pani Iza. Oboje byli umiarkowanymi konserwatystami. Jeżeli Łukasz chciał powiedzieć, że sypia z ich córką, nie mógł tego zrobić dyskretniej. Nie wyglądał przy tym na człowieka, który niechcący się sypnął. Z całej czwórki on jeden zachował absolutny spokój. - Tak... to znaczy, że co? - spytał wreszcie Korecki. - W czasie snu nie oddycha miarowo... - zaczął Łukasz, lecz nie było mu dane skończyć. Antoni Korecki niebezpiecznie poczerwieniał. - Nie pytam o objawy, panie kolego, tylko... tylko o pańskie intencje. Po co nam pan o tym... Jeżeli to nie jest... hm... dyplomatyczna prośba o rękę... to przyznam, że nie bardzo rozumiem.''Ach, a bohaterowie mają po dwadzieścia pięć lat. Ale chyba jednak doczytam do końca, choćby z ciekawości; tylko ciężko przywyknąć do takiego stylu.

Przeczytałam już kilka książek Pani Ireny. Pisane są lekkim językiem, czyta się je miło i przyjemnie. Jeśli do tego dołączymy wątek kryminalny i kobiece intrygi owiane tajemnicą to "Dziewczyny do wynajęcia" na pewno spełnią nasze oczekiwania. Łatwa, lekka i przyjemna lektura na raz (jak dla mnie).

Wzięłam ją z półki w bibliotece myśląc: ot, zwykłe babskie czytadło. Jednak bardzo pozytywnie mnie zaskoczyło. Czyta się bardzo szybko. Humor, akcja, tajemnica, miłość, intryga...wszystko jest ;)

Początkowo czytało się fajnie, jednak w połowie akcja wytraciła tempo, a zakończenie było takie na siłę, że ogólne wrażenie niezbyt pozytywne.