Głowa Minotaura

Moja ostatnia wizyta na Śląskich Targach Książki zaowocowała serią bardzo interesujących spotkań autorskich, m.in właśnie z panem Markiem Krajewskim, gdzie miałam okazję odbyć z nim króciutką acz niezmiernie ciekawą rozmowę. Pan Marek zrobił na mnie tak mega pozytywne wrażenie, że czym prędzej zapragnęłam zapoznać się z którąś z jego książek żałując przy tym, że żadnej jeszcze nie czytałam. Mój wybór padł - po uprzedniej rekomendacji mojego "guru"- na pierwszy tom cyklu o komisarzu Popielskim i tyle co tu mogę napisać, spędziłam z tą książkę iście przyjemne chwile. Przez całą powieść widać wysoki i niezaprzeczalny kunszt pisarski autora oraz jego wykształcenie w dziedzinie filologii klasycznej, które z powodzeniem wykorzystuje stosując w powieści liczne łacińskie paremie z jednoczesną próbą odwzorowania ówczesnego, lwowskiego dialektu, obecnie już zapomnianego. Sama historia choć mroczna i miejscami brutalna zachwyca klimatem przedwojennego Lwowa, wielokulturowego społeczeństwa i skrywającego się w nim zabójczo niebezpiecznego Minotaura, który staje do konfrontacji z dwójką najlepszych ówczesnych policjantów. Niestety, po tym śledztwie obaj już nie będą tacy sami.

Jak na pierwsze spotkanie z książką pana Krajewskiego, jestem całkiem ukontentowana i z dużą dozą prawdopodobieństwa jeszcze do tego cyklu wrócę.

P. S. Czy tylko mnie irytowała postać Rity?

Pierwszy tom nowego cyklu retro - kryminałów, bohater poprzedniej serii wrocławski detektyw Eberhard Mock przekazuje pałeczkę lwowskiemu policjantowi. Któż to taki? Edward Popielski vel Łyssy, detektyw z klasą, bardzo wyrazisty, twardziel, macho i elegant, wszechstronnie wykształcony miłośnik kobiet i starożytności.
Zbrodnia tak brutalna, że czytając opisy ofiar, zamykałam z przerażenia oczy ( no dobrze - wiem wiem, musiałam otworzyć) i wzdrygałam się z obrzydzenia. Zło i degeneracja krzyczy ze stron powieści, a czyniąca je bestia nie daje się pochwycić. Na szczęście do boju wkracza Łyssy i sprawiedliwości staje się zadość, choć w specyficzny, moralnie dyskusyjny sposób.
Biorąc pod uwagę intrygę, powieść nie wyróżnia się jako kryminał, no może trochę.
Ale… i tu dochodzimy do przedwojennego Lwowa. Nie bez powodu Szczepcio i Tońcio śpiewali:
„...Możliwe, że dużo ładniejszych jest miast, lecz Lwów to jest jedyn na świeci!…
I bogacz i dziad tu so za ”pan brat”
I każdyn ma uśmiech na twarzy!
A panny to ma, słodziutkie, ten gród
Jak sok, czekulada i mniód!…”.

Wiadomo, najlepiej tylko we Lwowie. Z jego kolorytem, z ulicami, parkami, zaułkami, szemranymi lokalami, lwowską kuchnią, bałakaniem i honorowymi batiarami, wśród których Popielski to nie byle jaki gość!
Dla mnie ten dawny klimatyczny Lwów to największa wartość dodana i jeśli kolejne tomy serii będą się tam rozgrywać, to autor pozyskał wiernego czytelnika, a Edward Popiels...