Gdzie święty traci głowę

Lubię książki Renaty Kosin a jej ostatni cykl "Jemiołki", po prostu skradł moje serce. Może dlatego, że specyficzny, małomiasteczkowy klimat jaki panuje w Jemiołkach znam niemal od podszewki..., bo również mieszkam w takiej małej społeczności. Tu wszyscy wiedzą wszystko o wszystkich, a jak nie wiedzą, to sami sobie dopowiedzą...
Seria "Jemiołki" jest bardzo przyjemna i klimatyczna, czyta się ją lekko i szybko.
Wieś od wieków podzielona jest na część szlachecką i włościańską a jakby tego było mało, to jeszcze nawet kościół jest podzielony i są dwa obrazy Madonny, niby takie same, ale do jednej modli się społeczność szlachecka a do drugiej włościańska, nie ma chyba drugiego tak podzielonego kościoła...
Nie ma chyba jednak takiej wsi, w której nie byłoby kłótni międzysąsiedzkich i zadawnionych przed laty konfliktów rodzinnych, w których już nawet nie wiadomo o co chodzi. Zawsze jest o czym pogadać przed sklepem lub kościołem, a i ksiądz pewnie też ma jakieś sekrety. Każdy ogląda się za siebie i zastanawia co powiedzą sąsiedzi. Trzeba się mieć na baczności, żeby tylko nie obgadali. I nie ma znaczenia, że w większości są to plotki, zawsze coś się tam przyklei...
W takich małych środowiskach miło się jednak mieszka, a jeżeli komuś za mało atrakcji, to zawsze może wyjechać do miasta.

„Gdzie święty traci głowie” to drugi tom zabawnego i ciekawego cyklu „Jemiołki”. I po raz drugi muszę przyznać, że spędziłam bardzo miło czas z bohaterami. Niektórym życie wywróciło się do górnymi nogami. A wszystko to za sprawą gości, którzy pojawili się na podlaskiej wsi jeszcze przed żniwami. Moją ulubienicą jest tajemnicza ciotka z Ameryki, która skrywa bardzo wiele tajemnic. Ale nie tylko coś ukrywa. Również proboszcz coś ukrywa. I chociaż to nie thriller czy kryminał to cały czas coś tu się dzieje.

Książka posiada niesamowity klimat małej wsi, której mieszkańcy tworzą zamkniętą społeczność, niekoniecznie chcącą poznawać nowych ludzi. To co jest dużym plusem całej serii to zabawne dialogi bohaterów. Czytając nie można nie roześmiać się. Każda z tych postaci jest inna i każda potrafi dostarczyć wielu emocji. Dla mnie ta książka jest świetnym sposobem by oderwać się od codzienności. Idealna na wieczory po ciężkim dniu.

Autorka posiada niezwykle lekkie pióro dzięki czemu przez książkę wręcz płynie się. Pani Renata nie tylko świetnie oddała charakter postaci, ale również pięknie oddała klimat podlesia z walorami przyrodniczymi tego regionu.

Jeśli szukacie czegoś lekkiego, czegoś co pozwoli zrelaksować się i poprawi humor to polecam serię „Jemiołki”.