Carter Reed. Tom 2

Gdy raz wkroczy się na przestępczą ścieżkę trudno z niej zawrócić. Nie przysługują się temu ani znajomości nawiązane podczas takiego życia ani przyzwyczajenia, które zdążyły już skutecznie wejść do krwioobiegu. Niemniej każdy człowiek, nawet gangster z krwi i kości, zabijający bez zmrużenia oka, ma swoje priorytety, którymi kieruje się w życiu. Priorytety, które mogą się zmienić, a przyczyną takiego stanu rzeczy może być tylko jedno: uczucie. Silne, jedyne w swoim rodzaju, nieposkromione, może odrobinę egoistyczne, lecz z pewnością takie, które jest niezbędne niczym tlen. Dla Cartera kiedyś tlenem była krew przelanych ofiar. Teraz jest nim Emma i stanowi dla niego centrum jego wszechświata. Lecz postanowienie podjęte dla zapewnienia jej bezpieczeństwa chwieją się w posadach, gdy niebezpieczeństwo ponownie czyha nad ich losem.

Teoretycznie relacja Cartera i Emmy została ustabilizowana, ich życie zmierzało już we wspólnym kierunku, a odpowiednie decyzje względem ułożenia planów na przyszłość zostały podjęte w poprzedniej części. Niestety, jak w życiu bywa, bohaterowie nie dostali swojego długo i szczęśliwie tak, jak sobie wymyślili, chociażby z uwagi na to, że świat, w którym się obracali w ogóle nie należał do bezpiecznych. A takie realia lubią się o siebie upomnieć. Czy ten tom był potrzebny? Moim zdaniem tak, chociażby żeby pokazać, że nie wszystko zawsze układa się tak, jakbyśmy sobie tego życzyli, a plany i marzenia trzeba czasem zweryfikować i dostosować do...

Pierwszą część czytało mi się dobrze i myślę, że nawet na tym mogła się skończyć historia Cartera i Emmy. Tym czasem znów wracają i mierzą się z nową rzeczywistością. Carter niby odcina się od mafii, a w życiu Emmy pojawia się ktoś, o kim nie miała pojęcia.

Powiem szczerze, że w tym tomie zachowanie Emmy mnie irytowało, a szczególnie to, co zrobiła na koniec. Bez zastanowienia, na oślep – nie chcę wdawać się w szczegóły, żeby nie spojlerować, ale dla mnie to był po prostu szczyt głupoty. Reszta jakoś na mnie nie zrobiła super wrażenia i tak jak już wcześniej napisałam, całość obyłaby się bez tej części. W pewnym momencie czytało mi się już lepiej, ale nie było tak jak przy pierwszej części. Śmiesznie to zabrzmi, ale było w miarę poprawnie, o.

Ogólnie tak czy siak polecam. Ostatnio zrobiłam sobie przerwę od mafii w tle, po Cartera sięgnęłam w ciemno i nie żałuję 😉

Zawsze miło jest wrócić do bohaterów, których się już zna i co ważniejsze - polubiło. "Carter Reed 2" czyli kontynuacja bardzo przyjemnego cyklu od Tijan, który pozwala mi przytomnie odpocząć.
Znajdziemy kontynuację wątków z pierwszej części, które autorka powoli przed nami rozpracowuje, miejscami dorzucając coś nowego, aby pobudzić akcję - co bardzo jej wychodzi. Cieszę się, że ta książka trafiła mi się na okres sesji, bo jest to pozycja, którą można na chwile odłożyć, wrócić po czasie, a nadal mieć na nią apetyt. Nie można o niej zapomnieć, ale daje wytchnąć. Osobiście jest to raczej mój ulubiony typ. Emma i Carter idealnie do siebie pasują, to fascynujące jak dobrze są wykreowani.
A Przez to nie mogę się doczekać kolejnego spotkania z autorką.