Antolka

Nieczęsto mi się zdarza ostatnimi czasy, aby chwilę po zakończonej lekturze zabrać się do napisania recenzji. Zazwyczaj siadam do niej następnego dnia. Tym razem jednak nie mogłam się powstrzymać i chciałam od razu, na gorąco podzielić się swoimi wrażeniami. "Antolka" Magdaleny Kordel jest tą powieścią, która nie pozwoliła mi zabrać się za inne zajęcia. A wiecie dlaczego?...

Po pierwsze... przeczytałam wszystkie powieści autorki i zawsze z niecierpliwością czekam na każdą kolejną historię będąc pewną, że i tym razem się nie zawiodę.
Po drugie... uwielbiam lekkie pióro pani Magdy, jej poczucie humoru i optymistyczne podejście do życia. Trzeba zauważyć, że nawet w najtrudniejszych życiowych sytuacjach u bohaterów kreowanych przez Magdę Kordel "szklanka jest zawsze do połowy pełna".
Po trzecie... jej bohaterowie to nieprzeciętne osobowości, chodzące oryginały, których nie sposób nie polubić. Są to postacie wyraziste, realistyczne i niebanalne. Warto poświęcić im swoje zainteresowanie.
Po czwarte... opowieści obfitują w zaskakujące wydarzenia, które ciekawią od samego początku aż do ostatniej strony. Niby wiemy, czego możemy się spodziewać, ale nie wszystko udaje się przewidzieć. Zwroty akcji sprawiają, że nigdy nie jesteśmy pewni, czy nasza wersja pokryje się z zamysłem autorki.
Po piąte... miejsce wydarzeń jest zawsze tak dobrane, że czujemy się tam jak we własnym domu. Czy to Malownicze, Miasteczko, czy teraz okolice Dukli, bądź Mazury za każdym razem ...

"Bóg człowieka na swoje podobieństwo stworzył to i wie, co dla niego i jego duszy dobre". Lekka wakacyjna opowieść, chodź, jak zawsze u Kordel porusza ważne tematy takie, jak dążenie do perfekcji u Janka, który troszcząc się o najbliższych chciałby mieć wszystko pod kontrolą na, co uwagę zwraca mu sama, Antolka. Bardzo dobrze nakreślony obraz matki, Antolki, która od jej najmłodszych lat chciałaby, aby córka się wyróżniała dlatego też chodziła na wiele zajęć dodatkowych. jednocześnie sama, Dagmara była przekonana o swojej wyższości z racji, jak jej się wydawało ratowania ludzi i to wystarczyło, żeby mogła uważać się za najważniejszą na świecie, a także lekceważyć nawet najbliższą osobę- córkę. Przeciwieństwem Dagmary okazuje się Inga, do której przez przypadek dociera Antolka i to właśnie ją pyta o nieznanego ojca. Nie boi się też w dość mocnych słowach powiedzieć Jankowi, że pod troską o najbliższych kryje się tak naprawdę chęć kontroli.
To Antolka zauważa, że Miśka, siostrzenica, Janka czuje się w jakiś sposób winna, że przez nią mama wyjechała. Janek taki trochę nie dzisiejszy , ratuje główną bohaterkę w portowym barze, pomaga Migleszowej. I sama Migleszowa tak jak z baśni, jak mówi, Janek; czyta ludzi. Chyba się zainspiruję wspomnieniami o Hatifnatach, które niszczyły warzywny ogródek i sięgnę po Muminki :) Książkę polecam :) ,jak wszystkie Kordel.

Jak zawsze zabawnie i bardzo dobrze się czyta książki tej autorki. Losy bohaterów wciągają i życzy się im jak najlepiej. Z niektórymi bohaterami można się utożsamiać. Są bardzo życiowi i nie są podkoloryzowani.