Cytaty Katarzyna Wolwowicz

Dodaj cytat
Policjanci to nie święte krowy. Pracujemy pilnie w dzień i w nocy, by chronić mieszkańców naszej cudnej kotliny.
Zakochana i zraniona kobieta to najniebezpieczniejsza istota na ziemi.
Katarzyna Sarnecka nie lubiła stycznia. Nie ona jedna. Dla większości ludzi to miesiąc ciężki psychicznie. Poświąteczne i posylwestrowe pustki w portfelu dołują niejednego Polaka. Dzień jest krótki, słońca jak na lekarstwo, a zima ciężka.
Ludzie lubią się wybielać, pamiętając tylko wygodne dla siebie szczegóły.
Istnieje wielka różnica pomiędzy głupim zakochaniem, ulotnym i nietrwałym, a prawdziwą, dojrzałą miłością.
Łzy lały jej się po zaczerwienionych ze złości policzkach. Ten wieczór okazał się jakimś koszmarem. W życiu nie spodziewała się, że będzie miała tego typu problemy.
Na ziemi znajdowały się dwa ciała, z odciętymi głowami, leżące w morzu krwi. Przecież wiedziała, że mówi się w kałuży, ale tej krwi było tyle, że nijak nie pasowało to do tego wyrażenia. Wyglądała trochę jak zaschnięty kisiel.
Porządki nigdy nie były jej mocną stroną, chociaż nie wynikało to z zamiłowania do bałaganu. Raczej z notorycznego braku czasu na sprzątanie. Jako pracoholiczka rzadko bywała w domu na dłużej.
Popatrzyła za okno. Właściwie nie wiadomo, co to było. Śniegodeszcz? Wiatr rozbryzgiwał to coś o szybę, sprawiając, że obraz za oknem był całkowicie rozmazany. Beznadziejnie. Mokro i wilgotno, a do tego wietrznie.
Wchodząc po schodach, pomyślała ze śmiechem, że znowu dała się przestraszyć odgłosom "żyjącego domu. Tak zawsze mówiła jej babcia - dom żyje, pracuje, wydaje odgłosy. A drewniane elementy w szczególności, więc nie ma się czego bać.
Zegarek na jej stoliku nocnym pokazywał trzecią. Świetnie!, pomyślała z sarkazmem. Zawsze, gdy budziła się w nocy, przypominała sobie słowa swojej najlepszej przyjaciółki Kaśki, że wszystkie napady i morderstwa w nocy dzieją się w okolicy godziny trzeciej, bo wtedy większość ludzi śpi najmocniej. Nie lubiła więc budzić się o tej porze.
Emilia Borkowska przebudziła się, gdy usłyszała dziwny odgłos dobiegający z niższego poziomu mieszkania. Jej sypialnia mieściła się na piętrze.
Oczy. Był ciekaw, ile par oczu odkryli i jak, do cholery, ten czub je przechowywał? W słoiku z formaliną? Zasuszone? Poćwiartowane i wymieszane na patelni z cebulką?
Był znanym politykiem, który od lat obejmował placówkę dyplomatyczną w Polsce i nigdy nie odprawiał się z innymi pasażerami. Myśl o staniu ze wszystkimi podróżnymi w kolejce napawała go pogardą dla samego siebie.
En­ri­que za­wsze wy­zna­wał za­sadę, że to, co można zro­bić ju­tro, warto zro­bić dziś. Praw­do­po­dob­nie to dla­tego stał na czele wiel­kiego im­pe­rium ho­te­lar­skie­go.
– Wiesz, co mó­wią? – za­py­tała z uśmie­chem, chcąc do­dać ko­le­żance otu­chy. – Na zła­mane serce naj­lep­sze są...? – Za­jęte ręce – do­koń­czyła pa­to­mor­fo­lożka. – Masz ra­cję. Nie ma co pła­kać nad roz­la­nym mle­kiem. Bie­rzemy się do ro­boty.
Przyjaźń to nie jest tylko bezmyślne przyklaskiwanie wszystkim pomysłom, ale tez szczere mówienie, co się o nich sądzi. Nawet jeżeli może to zaboleć.
© 2007 - 2024 nakanapie.pl