Kiedy poznałam, że jest ze mną coś nie tak? Że jest źle ?

A właśnie i dokładnie wtedy, kiedy zaczęłam zbyt często wracać myślami do rodzinnego domu. Do czasów młodości, właściwie do czasów dzieciństwa, no może wczesnej nastoletności ( o ile istnieje takie słowo) 

Dobiegam 40' , możliwe że ten czas zaczyna krążyć mi po karku i dopada mnie nieubłaganie. Kiedy to minęło i jak to się wydarzyło, że tak nagle niespodziewanie z podwórka pod okiem Mamy sama jestem przesadnie dorosła i skrzętnie pilnuje własnych dzieci?

Pamiętam jak wczoraj osiedlowe podchody z dzieciakami z bloku. Przysięgam na wszystko co kocham, że pamiętam zapach późnego wakacyjnego wieczoru, kiedy to zmrok wyganiał nas do domu.

Dzisiaj pomimo, iż jest to samo lato, powietrze pachnie identycznie to jest jakoś zupełnie inaczej.

Ano jest inaczej. Nie ma już tych piaskownic.

Nie ma trzepaków. Nie ma podchodów. Grania w krawężnik.

Nie ma tych dzieciaków.

Pamiętam.

Tak bardzo, usilnie chce tam wrócić. Na jedną chwilkę. 

Dzieciństwo to jest magiczny czas. Piękny.

Jestem absolutnie pewna jak będzie wyglądało moje niebo.

Mama. Tata. Mój pokój. W zasadzie nasz, mój i siostry.

Odgłosy krzątaniny Mamy w kuchni. 

Ja wpadam prosto z podwórka w swoich ogrodniczkach do domu, za oknem powoli się ściemnia.

Mama szykuje kolację ja lecę się umyć. 

Opowiadam przy stole w kuchni wszystko co wydarzyło się na podwórku.

Mama słucha.

Wiem, że przed snem poczytam komiks Giganta Kaczora Donalda a rano znów pobiegnę na dwór.

Cykady za oknem. Serce pełne radości i spokoju. Wakacje na początku podstawówki. 

Wakacje w każdym wieku mają swój zapach.

Tamte miały zapach ciepła.

Wymarzony czas. 

Całe lato przede mną.

Całe życie mnie jeszcze czeka.

Czas za szybko ucieka...