Dobra. Inne spojrzenie na świat zostawię sobie na później...jest zdecydowanie za wcześnie, żeby szukać wspaniałości istnienia.

Żałuję bardzo, jestem wręcz wściekła na siebie, że podjęłam się tego zadania. Co mi przyszło do głowy, żeby zgodzić się na codzienne spisywanie tego co kryje moje super tajne wnętrze, ukryte dziecko czy inne takie.

Wszystko aktualnie doprowadza mnie do szału. Nawet ten cholerny guzik w kurtce, który bez przerwy się odpina. 

Mam największą ochotę wyrzucić przynajmniej połowę rzeczy, które znajdują się w zasięgu mojej ręki.

Zaczynam całkiem poważnie rozważać minimalizm - po co nam do życia tyle przedmiotów. 

Zaczęłam już nawet od swojej szafy. Zostały tak dokładnie trzy pary spodni. Trochę więcej górnej części garderoby. Ale systematycznie ilość się zmniejsza.

Sekret tkwi w tym, że przestało mi zależeć. Buty do biegania zestawiam z elegancką spódniczką.

Moje marzenie na chwilę obecną to przestać farbować włosy. Chociaż jest jeszcze opcja, że wyrwę sobie te kłaki i będzie spokój. 

Do szału doprowadza mnie nawet gumka we włosach. Jak kręcę głową w jakąś stronę to czuję ją we włosach i okropnie mi to przeszkadza.

Z całej gamy możliwości i wszelkich malowideł, którymi tak idealnie można poprawić sobie urodę, aktualnie korzystam tylko z tuszu do rzęs, a i to jest dla mnie wysiłek. 

Pod koniec dnia zastanawiam się kilka razy czy, aby konieczne jest codzienne mycie.

Rozważam komu tak na serio chce się myć podłogę.

I skąd ja brałam kiedyś tyle siły, żeby wieczorem zrobić sobie herbatę. 

Ale nic mnie tak nie dobija jak pytanie 

" Co słychać ?"

-  wszystko super - ZAWSZE odpowiadam z uśmiechem na twarzy.