Rzeźniczka z Małej Birmy recenzja

Powrót do inspektora Barbarottiego, Evy Backman i do Wojciecha Żołądkowicza wspaniale czytającego cykl kryminałów z Barbarottim jest dla mnie ponownym spotkaniem ze starymi przyjaciółmi. Ta książka jest piątą w serii, a poprzednich słuchało mi się z wielką przyjemnością. Bardzo byłem ciekaw, czy podobnie będzie z tą pozycją.

Książka zaczyna się bardzo smutno, oto umiera ukochana żona inspektora – Marianne, dla Barbarottiego jest to olbrzymi cios i, żeby nie utonąć w żałobie, wraca do pracy i zajmuje się sprawą tytułowej rzeźniczki. Sprawa jest stara, oto pięć lat temu zaginął bez śladu niejaki Arnold Morinder, pewne aspekty jego zaginięcia budzą niepokój policji, bo konkubina Morindera, Ellen Bjarnebo piętnaście lat wcześniej zabiła męża, niemniej nie ma żadnych dowodów, że popełniła morderstwo po raz drugi. Ale tak naprawdę praca nad zaginięciem mężczyzny jest dla Barbarottiego formą terapii, nie musi bez przerwy być pogrążony w żałobie po zmarłej żonie.

Mamy w książce trzy równoległe wątki, po pierwsze żałobę Barbarottiego, jego próby powrotu do normalnego życia – ma przecież na głowie pięcioro dzieci, na szczęście parę z nich jest już dorosłych. Po drugie leniwie prowadzone śledztwo w sprawie zaginięcia Morindera. Po trzecie wreszcie retrospektywny wątek przemocy domowej: psychopatyczny alkoholik i ojciec rodziny terroryzuje resztę członków. Przy okazji dostajemy wstrząsającą historię żony psychopaty, kobiety na skraju załamania, a nie mogącej znaleźć znikąd pomocy.

Z tych trzech wątków zdecydowanie najlepiej opisany jest proces żałoby inspektora: jego rozmowy z Bogiem, jego próby znalezienia sensu dalszego życia po odejściu ukochanej osoby, jego kontakty z żoną. Bardzo to poruszające.

Niestety, w drugiej części książki narracja się sypie, dotyczy to zwłaszcza podróży Barbarottiego na północ Szwecji, pojawiają się wątki dziwne, wręcz ezoteryczne, szkoda. Poza tym samo rozwiązanie zagadki zaginięcia Morindera pojawia się znikąd, przypomina królika wyciągniętego z kapelusza i słabo się łączy z pozostałymi wątkami.

Mam zatem poczucie, że książka jest jakby pęknięta: znakomity początek i bardzo przeciętne zakończenie, niemniej Nesser jest na tyle świetnym pisarzem, że mogę przymknąć oko na mielizny drugiej części i dać zasłużone siedem gwiazdek.