Rewolwer Maigreta recenzja

Ta czterdziesta książka w serii z Maigretem wydana została w 1952 r. Rzecz cała zaczyna się dosyć ciekawie. Oto pewien młody człowiek odwiedza komisarza w domu, ale go nie zastaje, bo Maigret ma dodatkowe obowiązki w pracy. Wykorzystując nieuwagę pani Maigret, młody mężczyzna kradnie komisarzowi pamiątkowy rewolwer Smith & Wesson – prezent od amerykańskich kolegów.

Potem wreszcie mamy morderstwo – zwłoki znalezione w kufrze na dworcu Gare du Nord. Szybko okazuje się, że zamordowany był bardzo nieciekawym człowiekiem, ale co morderstwo, to morderstwo... Maigret wkrótce dowiaduje się kim jest młody złodziej i o jego luźnych powiązaniach z zamordowanym, dzieje się.

Na początku książki rażą niestety pewne błędy konstrukcyjne, na przykład dosyć niewiarygodne i zbyt proste jest to, jak Maigret odkrywa tożsamość młodego złodzieja i dowiaduje się o morderstwie. Jakoś to jest poniżej klasy Simenona. Poza tym klasyczna triada kryminalna: morderstwo-śledztwo-wykrycie sprawcy jest w tej książce, jak w wielu z serii z Maigretem, mocno zaburzona. Mamy raczej do czynienia z dość dynamiczną powieścią obyczajową, w której Maigret spotyka zwariowanego markiza, ponętną służącą, która chce go za wszelką cenę uwieść, czy kutą na cztery nogi kobietę, prawdziwą femme fatale, która nie wiadomo z czego żyje. No i jest jeszcze podróż komisarza do Anglii śladem owej femme fatale, ciekawie Simenon przedstawia różnice między tymi dwoma krajami. Oczywiście na końcu zagadka morderstwa zostaje rozwiązana.

Interesujące jest to, że w tej książce (i właściwie w każdej z serii) Maigret ciągle popija, nie może przeżyć dnia bez kielicha, a czasem i paru głębszych. A gdy mówią mu w Anglii, że przed południem drinka mu nie podadzą, bo takie jest tam prawo, prawie wpada w furię. No cóż, według dzisiejszych kryteriów to czysty alkoholik. Jak to się czasy zmieniły...

Prawdę mówiąc, to nie najlepsza książka z Maigretem, to co stanowi o sile tych kryminałów, czyli tło psychologiczne i obyczajowe, jest tutaj dosyć słabe. Tak że polecam tylko amatorom Simenona.

Słuchałem audiobooka w dobrej interpretacji Leszka Filipowicza.