Gasnące światło recenzja

Książek Hanny Greń zostało wydanych już ponad dwadzieścia. Dla mnie najnowsza jej powieść jest pierwszym kontaktem z twórczością autorki.

W 2002 roku Anna i Paweł Butkiewicz zostają brutalnie zamordowani w swoim domu. Ich ośmioletniej córce, Amelii, udaje się schować i przeżyć napad. Zostaje adoptowana przez rodzinę Bender lecz ciągle musi oglądać się za siebie. Mordercy jej rodziców nie zostali schwytani, nie zamierzają odpuścić i chcą skończyć to co zaczęli. Po osiemnastu latach od tragedii koszmar powraca, gdy zostaje ujawniona jej zmieniona tożsamość. Ludzie z otoczenia Amalii zaczynają ginąć.
Sprawą zajmuje się Radomir Olbrycht, który jest synem policjanta prowadzącego śledztwo sprzed lat w sprawie zabójstwa rodziny Butkiewiczów.

Płaszczyzn czasowych w tej powieści jest kilka. Opisują znaczące wydarzenia, punkty zwrotne trzech pokoleń kilku rodzin, począwszy od roku 1945, aż do czasów obecnych.
Fabuła jest wielowymiarowa i wielowątkowa, przemyślana w najdrobniejszym detalu i starannie przelana na karty powieści. Historia nie pędzi w zawrotnym tempie dzięki czemu czytelnik ma możliwość poukładania sobie w głowie zawiłej, złożonej intrygi. Dokładając kolejne elementy układanki z każdą stroną wyłania się coraz pełniejszy obraz wydarzeń. Poczucie niepokoju towarzyszy przez całą książkę powodując w czytelniku napięcie przed odkryciem niebezpiecznej prawdy.

Autorka kunsztownie naszkicowała rysy psychologiczne niemałej ilości postaci. Każdy został obdarzony własną osobowością, talentami, lękami i wadami. Wielowymiarowość bohaterów podkreśla ich język, sposób wysławiania się, który jest charakterystyczny, właściwy dla epoki, w której żyją.

Początkowo byłam oczarowana tą powieścią, urzeczona stylem autorki. Każda kolejna przeczytana strona wciągała mnie coraz głębiej w wir wydarzeń. Jednak mniej więcej w połowie książki zaczęła mnie męczyć. Głównie dotyczyło to dialogów między bohaterami, które nie wnosiły kompletnie nic do fabuły, a ciągnęły się przez wiele stron. Bezsensowne porównywanie bestialskich tortur do rodzenia dzieci było przesadą. Bohaterowie rozprawiali o niczym, a potem było jedno zdanie wrzucone, że jedna osoba drugiej zrelacjonowała wydarzenia, dla których się spotkali, czy prowadzili rozmowę. Gdyby wyciąć nic nie wnoszące opisy powieść znacząco straciłaby na objętości, a nie ujęłoby to jakości, ani wnikliwemu przedstawieniu historii.

Całość powieści oceniam jako nieschematyczną, ciekawą i wartą przeczytania.