Samotnie przeciwko ciemności. Zniweczenie triumfu lodu recenzja

,,Samotnie przeciwko ciemności'' jest chyba najtrudniejszą i zarazem najładniejszą książką z całej serii, choć to ostatnie - wiadomo - jest kwestią gustu. I schematów. I zagadek, które będziemy musieli rozwiązać.
Ale wszystko w swoim czasie.

Właśnie: czas. Czas jest najważniejszą rzeczą w całej rozgrywce - jeśli źle rozplanujemy nasze kolejne kroki może nam go zabraknąć. I naprawdę nie chcemy się dowiedzieć, co się wtedy stanie. Bo, że nic dobrego z tego nie wyniknie, możemy być pewni już teraz.


Historię możemy poznać wcielając się w jedną z czterech postaci - w porucznika Wilsona, w Lydię Lau, w Ernesta Holta albo profesora Grunewalda. Niezależnie od tego, kim zdecydujemy się zagrać nasz czas będzie ograniczony - każdego dnia rozgrywki będziemy musieli dokonywać wyborów. Czy poświęcimy dwie godziny na analizowanie okultystycznych dzieł w nowojorskiej bibliotece? Czy zdążymy wtedy odwiedzić kolejne miejsce z naszej listy? Czy da się zaplanować obskoczenie jednej lokacji w ramach jednego dnia?

Tu mała dygresja: podobnie jak w przypadku niektórych innych gier paragrafowych mamy w ,,Samotnie przeciwko ciemności'' do czynienia z pewną dowolnością wyboru kolejnych lokacji, które odwiedzi nasza postać. Możemy od razu udać się na dworzec, albo zajrzeć do siedziby gazety. Możemy iść do biblioteki, albo udać się na pokład statku - wszystko zależy od nas.
Taki zabieg zdecydowanie urozmaica rozgrywkę - przy tym poziomie dowolności wyborów ciężko będzie powtórzyć nową postacią ruchy poprzedniej. Jest to jednak trochę upierdliwe dla tych, którzy nie zdecydowali się wcześniej skserować odpowiednich stron książki - trzeba bowiem dość często przeskakiwać między poszczególnymi paragrafami, a końcem.


Jeśli zaś chodzi o samą przygodę to będziemy mieli do czynienia z mrocznymi, śmiertelnie groźnymi kultami. Będziemy próbowali uratować naszego starego przyjaciela. I będziemy musieli rozwiązać po drodze trochę zagadek, z czego niektóre będą dość skomplikowane. No i wypadałoby też ostatecznie uratować świat przed powrotem niewysłowionej, przedwiecznej grozy. Czyli standardowy Lovecraft, można powiedzieć.

Co nie jest w tej grze standardowe to poziom jej skomplikowania - jak już wspomniałam, mamy tu do czynienia nie tylko ze zwykłą paragrafówką, w której wcielamy się w konkretną postać, którą następnie prowadzimy przez historię. Grę urozmaicają nam nie tylko rzuty kośćmi, ale też konieczność zwracania uwagi na upływający niepostrzeżenie czas. To nie jest historia w której możemy spokojnie i bez pośpiechu poznawać kolejne tajemnice i rozwiązywać kolejne zagadki. To opowieść, która wymaga od nas naprawdę niezłych zdolności organizacyjnych. I właściwego ustalania priorytetów.

I zapewne to dlatego tak bardzo mi się podobała.



*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl