Cieszę się, że moja mama umarła recenzja

Niezbyt często sięgam po biografie. Ta pozycja kusiła mnie od dawna, świetnie oceniana i swego czasu bardzo popularna. Jeszcze kilka lat temu sama z córką oglądałam "Sam i Cat" i "iCarly", nie mając pojęcia, że Jennette McCurdy, grająca te pozytywne i prześmieszne role, niesie na swoich barkach taki ciężar...

Czy wrzucenie sześcioletniej dziewczynki w wir krwiożerczego showbiznesu można uznać za moralne? Czy emocjonalny szantaż i obciążanie dziecka odpowiedzialnością za utrzymanie rodziny w jakichkolwiek okolicznościach może być ok.? Matka Jennette nie widziała w takich zachowaniach nic złego. Podobnie jak w zachęcaniu dziewczynki do utrzymywania skrajnej diety, co ostatecznie doprowadziło ją do poważnych zaburzeń odżywiania. Kobieta spełniła swoje marzenie, aby jej córka stała się znaną aktorką. Nie wzięła jednak pod uwagę tego, jak wielkie koszty tej sławy poniesie sama dziewczyna. Lata uwikłania w toksyczną relację z rodzicielką poskutkowały szeregiem problemów, które mogłyby doszczętnie zruinować życie młodej aktorki. Na szczęście znalazła w sobie siły, by z pomocą wspierających ludzi sięgnąć po pomoc.

"Cieszę się, że moja mama umarła" to historia wstrząsająca, budząca niedowierzanie, że wydarzyła się naprawdę i jednocześnie w ponury sposób uświadamiająca, jak wielką krzywdę może wyrządzić przełożenie ambicji dorosłego na dziecko. Matka dziewczyny w swoim zafiksowanym na aktorską karierę córki umyśle zapewne miała dobre zamiary. Niestety przy okazji była też ślepa na ciemne strony tej "zabawy" i głucha na ciche wołania dziewczynki o uwagę. Żal. To uczucie, które dochodziło we mnie do głosu najsilniej, kiedy czytałam tę książkę. Smutno mi było kiedy wyobrażałam sobie tę małą dziewczynkę, a później nastolatkę, która zrobiłaby wszystko, by zadowolić matkę. Bo ta była dla niej całym światem, mimo, że ten jej dziecięcy świat każdego dnia, po troszeczkę, ale niezwykle skutecznie niszczyła. Może książka nie jest napisana jakimś wyrafinowanym, kwiecistym językiem. Jednak w tym przypadku kompletnie nie o to chodzi. Tu liczy się historia, a ta jest zdecydowanie warta poznania.