Wilk stepowy

Fenomenalna książka, audiobook w wykonaniu Peszka również.

Manifest nonkonformizmu, pragnienia wolności, książka w pierwszej części przepojona pesymizmem i czasem wpadająca w ton mizantropijny. Jak na powieść egzystencjalną, to mogłoby być lepiej. Niczego odkrywczego Hesse nie pisze, a na domiar złego zdarza mu się brodzić w płyciźnie.
Harry Haller, alter ego autora, wiedzie samotnicze życie na walizkach. Jest niejako więźniem mieszczaństwa, do którego odczuwa (tak jak do burżuazji) nietajoną niechęć, a jednocześnie ze wszystkich sił stara się żyć na własnych zasadach, być tym tytułowym wilkiem stepowym wśród stada bezrefleksyjnie żyjącego bydła. To wszystko, łącznie z autodestrukcyjnym myśleniem, zmienia się z momentem poznania przez niego pewnej tajemniczej kobiety.
Mamy elementy fantastyki, fragmenty pisane jak traktat filozoficzny, a całość gęsto jest usiana oniryczno- narkotycznymi wizjami. Popularność wśród hipisów łatwo wytłumaczyć: Hesse stworzył bohatera nie stroniącego od używek, pacyfistę, fascynata religią hinduską, opisał jego narkotyczne odloty, a dodatkowo umieścił go wśród ludzi preferujących wolną, często biseksualną miłość.
Werdykt na szybko: "Wilk stepowy" jest książką dobrą, momentami bardzo dobrą, ale za żadne skarby nie epokową, czy zasługującą na miano kultowej. Gdyby było w niej coś wyjątkowego, jakaś cecha która zawładnęłaby czytelnikiem.. Niestety, jest to książka jakich wiele, choć zaznajomienie się z nią nikomu nie zaszkodzi, a nawet może być ciekawym doświadczeniem.

Harry Haller, główny bohater Wilka stepowego, odczuwa bolesne rozdarcie wewnętrzne na dwie różniące się diametralnie osoby. Jedna z nich jest związana z umysłem i szlachetnymi ideałami, do których dzielnie dąży, podczas gdy druga odpowiada niższym instynktom i pragnieniom cielesnym. Wilk stepowy rejestruje to rozdarcie, dominujące nad wewnętrznym życiem Hallera, z trzech osobnych perspektyw: bratanka gospodyni, który należy do strefy mieszczaństwa, psychoanalitycznej rozprawy i autobiograficznej relacji samego Hallera. Dzięki innych postaciom powieści Harry stopniowo dowiaduje się, że "żadne ja (...) nie jest jednością, lecz bardzo zróżnicowanym światem, małym gwiaździstym niebem, chaosem form (...)". Postanawia zbadać liczne aspekty własnego istnienia, eksperymentując ze swoją seksualnością, bywając w jazz clubach, gdzie uczy się tańczyć fokstrota i utrzymując kontakty towarzyskie z grupą ludzi, której wcześnie przyglądał się pobłaźliwie i drwiąco. W ten sposób zdaje sobie sprawę, że swe nowe pasje powinien traktować w kategoriach intelektualnego odkrycia.
*
Wstęp nie dla każdego - tylko dla obłąkanych.