Podróż na wschód

Metaforyczna baśń w wykonaniu Hermanna Hessego to zaledwie sto cztery strony, które interpretować można osobiście lub na podstawie znajomości życia autora, jako że odwoływań nie brakuje. Istotą powieści jest jednak droga, która ma magiczno-psychologiczną wagę dla uczestników. Członkowie Związku mają różne prywatne cele, które zamierzają osiągnąć dzięki podróży na wschód, ale łączy ich też cel wspólny, który łatwo zatracić. Mają słuchać głosu serca i być wiernym zasadom organizacji, a jednak z czasem gubią się w świecie. Porzucają swoje zasady i porzucają samego siebie. Im bardziej się gubią, tym mniej wiedzą, bo więcej zapominają. A jednak wciąż jest nadzieja. Wciąż można otworzyć szeroko oczy i zobaczyć prawdę.

Hesse mówi o tworach artystów, które pochłaniają kolory swoich twórców, co sprawia, że Ci wydają się szarzy i mniej ciekawi. O chęci lepszego, które z czasem okazuje się nie być najważniejsze. O zatraceniu swoich ideałów i zwątpieniu w obrane drogi, ale też odnajdywaniu siebie i dostrzeganiu prawdy.

Minipowieść dla ludzi, którzy już znają twórczość autora. Pełna uroku, na granicy jawy i snu. Dała mi piękny czas, choć jednocześnie... Nie będzie to mój ulubiony tytuł Hessego. Prawdopodobnie znajdzie się na szarym końcu mojego rankingu jego dzieł, a jednak wciąż gdzieś wysoko w rankingu przeczytanych w ostatnim czasie książek. Jest to zbyt dobry autor, bym mogła być obojętna wobec jego prac i bym mogła ich nie docenić. Nawet jest tym razem tytuł pr...

Hesse niepostrzeżenie wkradł się w tamtym roku w moje serducho powieścią „Pod kołami” i od tamtej pory z każdym dziełem, rozdziałem, przewracaną stroną zbliża się do tytułu jednego z moich ulubionych autorów. Hesse to mistrz i zapewne będzie to nudna opinia, ale odkrywanie go na nowo po latach skutkuje w zachwyty i niewyobrażalne emocje.
„Podróż na Wchód” to prosta, napisana prawie że zwykłym językiem książka, ale wszystko co w niej jest, znajduje się głębiej, ciaśniej osadzone między każdym z wersów. To zagadka pełna symboli i teorii, każdy odnajduje w niej własne ścieżki. Podróż na wschód, to tak naprawdę podróż przez życie, a z każdym postawionym przez bohatera krokiem czuję wieź i pokrewieństwo. Jego słabości są moimi słabościami. Jego pragnienia to moje pragnienia, a jego rozpacz jest moją rozpaczą. Być i ja porzuciłam swą podróż, zapomniałam o swych wartościach, być może to ja sprzedałam swoje skrzypce, być może to ja tęsknię za powrotem.
Obawiam się, nie potrafię wyjaśnić swojego zachwytu, być może był to tylko sen, być może brak mi słów, być może każdy z was powinien tę podróż przeżyć sam, poczuć, jak osiada na skórze, jak kiełkuje i zostaje w nas na zawsze..