Wigilijna zagadka

Klasyczny kryminał w stylu Agathy Christie. Ten klimat powieści, okoliczności - mała grupa samotna na wyspie, mordercza zagadka, samotni śledczy i niespodziane zakończenie. Autorka pokazała swój kunszt literacki i można ją porównać do niekwestionowanej Królowej Kryminału.

Przyznaję, że opowieść mnie zaintrygowała. Najbardziej zwróciłam tutaj uwagę na fakt chęci posiadania dużych pieniędzy. Kobieta tutaj bardzo chciałaby żyć w luksusach bez względu na to z kim by przyszło jej je dzielić. Zawartość portfela przeliczała by na sprawianie sobie przyjemności i pokazywanie się w miejscach do tych pieniędzy stosownych. Z kolei inny mężczyzna również podkreśla tutaj jak ważny był dla niego spadek małżonki i że to on zdecydował o tym jak bardzo chciał z nią być. Resztę niedogodności takich jak zachowanie czy wygląd mógł przeżyć, gdyż zasobność zer na koncie mu to wynagradzała. Reszta postaci również jest nietuzinkowa, każde z nich wyznaje własne wartości. Lubią wyznaczać swoje cele i nie liczą się tym z innymi. Kilkoro właśnie takich osób zaprosił do siebie pewny mężczyzna, którego nikt nigdy nie widział na oczy. Zadziwiające było to, że zaproszenie zostało napisane w taki sposób, że żadna z postaci nie śmiała poddawać tego pod wątpliwość. Być może wśród tych obcych sobie osób był jeden punkt, który ich łączył, ale warto samemu do niego dojść. Czytając kolejne rozdziały widzimy skąd te osoby pochodzą, co mniej więcej robiły wcześniej, oraz w jakiej sytuacji czytały wezwanie. Co ciekawe, treści go nie dane jest nam poznać, jednak sądząc po reakcji zainteresowanych, musiały być zaserwowane kluczowe argumenty. Sama wciąż zastanawiałam się w jakim celu tajemnicza postać ich wezwała, a do tego czasu bacznie wsłuchiwałam się w słowa jakie z ich ust wycho...

“Wigilijna zagadka” Małgorzaty Starosty to książka utrzymana w klasycznym nurcie powieści kryminalnej, detektywistycznej, która doskonale wprowadza w świąteczny nastrój. Jej główny trzon akcji toczy się w Wigilię Bożego Narodzenia w odciętym przez sztorm zamku na szetlandzkiej wysepce Vaila, która niedawno trafiła w ręce miliardera. Jest klasycznie angielska świąteczna kolacja, niespodzianki i gry towarzyskie związane z tym okresem roku. Jest szóstka nieznajomych dla siebie nawzajem gości i gospodarz. Jest też morderstwo i zagadka kryminalna, jaką trzeba rozwiązać… Historia mocno osadzona jest na dedukcji, na dialogach postaci w czasie których analizują całą sprawę i wyciągają wnioski. Mamy podział na detektywów i podejrzanych, wśród nich na pewno jest morderca, ale wszyscy mają tajemnice, które nie powinny wyjść na jaw. Jest delikatny wątek humorystyczny, niesamowicie dokładnie przemyślana i rozpisana intryga, przyjemny klimat zimowo-świąteczny i masa nawiązań do powieści i filmów z nurtu klasyki gatunku. Wszystko to pisane wyśmienitym językiem, pełnym gier i przepychanek słownych. Bawiłam się doskonale i jestem pod ogromny wrażeniem tej powieści! Polecam ją, szczególnie w okresie okołoświątecznym, wszystkim tym, co cenią logiczne myślenie i dedukcję, a nie potrzebują szybkiej akcji i brutalności, by dobrze się przy kryminale bawić - jestem pewna, że podzielicie mój zachwyt!

🌲🌲🌲Jeśli jest już świątecznie, to może być też zagadkowo :) A czemu nie? Autorka zaprasza do swojej historii w klimacie cosy mystery.
🌨️🌨️🌨️Mała wysepka odcięta od świata przez szalejący sztorm, tajemniczy dom z jeszcze bardziej tajemniczym gospodarzem i sześcioro nieznajomych zaproszonych przez niego na wigilijny wieczór. To brzmi dobrze, prawda? Gdy właściciel rezydencji zostaje nagle zamordowany do akcji wkracza sierżantka Sarah MacLeod, która znalazła się wśród zaproszonych gości. Zbrodnia wydaje się być doskonała, a wkrótce pojawia się kolejne ciało. Kto jest mordercą? W jaką intrygę wciągnął swoich gości Herbert Anderton? Kto z obecnych kłamie i czy ktokolwiek mówi prawdę?
,,Ludzie kłamią. Na okrągło, bez przerwy, bez umiaru i bez skrupułów."
🧐🧐🧐Książkę czytało się szybko i przyjemnie, tym bardziej, że nie jest to pozycja zbyt obszerna. Powiedziałabym, że taka akuratna na jeden wieczór pod kocykiem. Na początku byłam nieco pogubiona, wśród postaci i ich nazwisk, ale z czasem spokojnie ogarnęłam kto jest kim, kto leci, kto płynie, kto jest zaproszony, a kto nie. Potem już szło płynnie :)
Niemal od samego początku uderzały nawiązania do klasycznej literatury kryminalnej, zwłaszcza do powieści Agathy Christie, której myślę, nikomu przedstawiać nie trzeba. Jeśli więc lubujecie się w kryminałach o klasycznej budowie, którą ja sobie nazywam roboczo: kto jest mordercą?, to jest to książka dla Was. Całość przyjemna, o lekkim świątecznym klimacie, ograniczaj...

Twórczość Małgorzaty Starosty poznałam dwa lata temu przy okazji jej cyklu z Agatą Śródką i cieszę się, że znam autorkę z jej komediowego zacięcia, bo teraz mogłam poznać jej kryminalne oblicze 😎.
Tuż przed Bożym Narodzeniem szóstka nieznanych sobie osób, dostaje zaproszenie na wyspę Valię od nieznanego przez zaproszonych miliardera Herberta Andertona. Jedną z uczestniczek spotkania jest sierżantka Sarah MacLeod od początku spodziewa się kłopotów. Czy pozornie nieznajomych rzeczywiście nic ze sobą nie łączy? Kim jest pan Anderton? Dlaczego zaprosił właśnie te osoby?
Czy opis kojarzy wam się z powieściami Agathy Christie? Słuszne skojarzenie, które autorka potwierdza w posłowiu i dzieli się swoją miłością do twórczości autorki i ochoty napisania czegoś w podobnego. Sama lubię historie pani Christie i cieszę się, że mogłam przeczytać coś w tym klimacie o zabarwieniu komediowym. Jedna z postaci cierpi na parafrazję - zaburzenie mowy polegające na zachowaniu zdolności płynnego mówienia przy równoczesnym przekręcaniu wyrazów co momentami doprowadzało mnie do śmiechu. Polubiłam metodyczne podejście do rozwiązania zagadki przez sierżantkę Sarah. To, co najmniej mi się podobało to zakończenie. Chyba jestem nim tak przytłoczona i zaskoczona, że nie potrafię go do końca zrozumieć. Ode mnie 8/10.

Małgorzata Starosta w swojej najnowszej odsłonie, zbrodnia która zaskakuje, bezludna wyspa, zamek na odludziu i oni odcięci od świata.

„Sześć małych kaczątek po stawie pływało
Cztery były brzydkie, dwoje odstawało.
Przyszła sroga zima, stawik zamroziła,
Cztery brzydkie kaczki w diabły zamieniła.
Dwa ładne kaczątka siły połączyły
I czworo morderców za łby ucapiły”.

Herbert Anderson zaprasza do siebie sześcioro gości w wigilijny czas i zostaje zamordowany.
Dlaczego wszyscy przyjeli zaproszenie od nieznajomego?
Kto zabił gospodarza domu i jaki miał motyw?
Każdy z zebranych skrywa jakiś sekret, czy zostanie on odkryty?

Rewelacyjna najnowsza powieść Małgorzaty Starosty jest pełna niedopowiedzeń, zagadek by zaskoczyć czytelnika zakończeniem.
Czytelnik jest bombardowany wciąż nowymi elementami i informacjami, dialogi momentami zabawne za sprawą jednego ze śledczych i jego przypadłością przekręcania słów, a bohaterowie w sposób przemyślany wpasowani w całą historię. Wstęp rozbudowany by później mknąć w tempie ekspresowym. Dla osób lubiących taki rodzaj literatury pozycja ta będzie strzałem w dziesiątkę, ja zdecydowanie polecam.

Wigilijna zagadka to książka z morderstwem w tle i policjantami którzy muszą się dowiedzieć, kto zabił.

A sprawa nie jest prosta, a im dłużej to trwa, tym więcej trupów się pojawia i podejrzanych.

Książki Autorki zawsze zawierają w sobie humor i również jest i tym razem. Może nie jest wiele, ale zdarza się. Przy rozwiązywaniu zagadki wiadomo zawsze jest dobra zabawa, bo czytelnik ma swoje tropy i zgaduje, kto faktycznie zabił. Szczególnie że w tej książkę trup z nas drwi i zostawia wiadomości.

Świąteczno-zimowy klimat jest, bo wszystko dzieje się w święta. A do tego książka nie jest bardzo skomplikowana, więc można w jeden dzień również ją przeczytać. Kto lubi zimę, kryminalne zagadki i dreszczyk emocji książka idealna na zimę. Ja przy niej bawiłam się świetnie.

Nie ocenię jej, bo słuchając w audio zupełnie nie ogarnęłam, kto jest kim i jakie było rozwiązanie.

Fabuła zbliżona do ,,I nie było już nikogo" Christie, z tym że nie było ludzi ginących jeden po drugim, a głównie skupiali się na rozwiązaniu zagadki tego, dlaczego zostali zaproszeni. Pod tym względem podobała mi się mniej od Christie.

Moją ulubioną postacią był Peppe, który chorował na parafrazję (wypowiadanie niewłaściwych słów, które brzmią podobnie do tego, które chciał powiedzieć), bo się wyróżniał i dodawał do książki humorystyczny element. Choć niektórych jego sposób mówienia może irytować, więc ostrzegam. Z innych postaci kojarzyłam Patrycję, a reszta mi się ze sobą zlewała.