Wenus umiera

Twórczość autora polecało mi kilka osób już dwa lata temu kiedy wyszła pierwsza część „Serii astronomicznej” „Gwiazdy Oriona”. Gdy nadarzyła się więc okazja przeczytania trzeciej części serii od razu z niej skorzystałam, tym bardziej, że można je czytać niezależnie, każda stanowi odrębną zagadkę kryminalną.

Klimatyczne lata 90., z jednej strony tak odmienne od współczesnych, z drugiej ukazujące mechanizmy nadal żywo funkcjonujące w policji. Naciski ze strony przełożonych, zamiatanie pod dywan, układy i przymykanie oczu są na porządku dziennym. Gdy w okolicach Kłodzka zostają odnalezione zwłoki dwojga młodych ludzi podejrzenia padają w wielu kierunkach, począwszy na niedźwiedziu, a na nazistach skończywszy.

Komuś jednak zależy na tym, by prawda nie została odkryta. Do czego jest się w stanie posunąć?

Emil Stompor, z trudem wychodzący z dołka osobistego i zawodowego, podejmuje się wyjaśnienia sprawy. Jego bezkompromisowość, ostry język i determinacja doprowadzą do niespodziewanego finału. A przynajmniej takiego, którego ja nie byłam w stanie przewidzieć.

To, że opisywana historia inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami niewątpliwie dodaje dreszczyku emocji, ale również góry, będące niemym świadkiem zbrodni, stanowią o jej klimacie. Zarówno język powieści, jej bohaterowie, jak i ich działania tchną realizmem i pewną surowością. Czy to wynik doświadczeń autora w pracy w policji? Prawdopodobnie. W każdym razie styl ten bardzo do mnie prze...

𝕎𝕖𝕟𝕦𝕤 𝕦𝕞𝕚𝕖𝕣𝕒 - 𝕣𝕖𝕔𝕖𝕟𝕫𝕛𝕒

Uspokajam wszystkich, że od wczorajszego nadmiaru pączków i wszelkich słodkości nie umarłam! Dziś zamierzam również opychać się słodyczami, raz w roku wolno, a co!
Wspominałam Wam ostatnio (czytaj: dałam się podekscytowana do telefonu) o najnowszej powieści Aleksandra Sowy „Wenus umiera” - już wtedy wiedziałam, że będzie dobrze! I było!
•
Park Narodowy Gór stołowych przyciąga rzesze turystów spragnionych pięknych widoków i dzikiej natury. Takie wyprawy nie zawsze kończą się pomyślnie, a na pewno nie skończyły się tak dla młodej pary, którą znaleziono (w stanie zaawansowanego, bardzo zaawansowanego) rozkładu tuż obok szlaku. Ślady makabry jednoznacznie wskazywały na niedźwiedzia, jednak śledczy doskonale zdają sobie sprawę, że niedźwiedź rzadko wychodzi na szlak i celu konfrontacji z człowiekiem. Wszystko wskazuje na ohydne morderstwo, którego ofiarami padli syn szanowanego generała oraz piękna modelka...
•
Działo się! Uwielbiany przeze mnie Emil Stompor po raz kolejny pokazał charakter i hart ducha, chociaż jego historia już na początku powieści jego potoczyła się w zaskakującym dla mnie scenariuszu! Te dialogi! Autor udowadnia, że jak mało kto zna tajniki pracy w policji (nic dziwnego, skoro sam jest policjantem, w dalszym ciągu aktywnym zawodowo).
W skrócie: Przebieg śledztwa jest naładowany wszelkimi emocjami, dzieje się dużo, a akcja jest bardzo d...

Tym razem Aleksander Sowa zabiera nas w góry. Za nami podąża Emil Stompor, gliniarz o niepewnym jeszcze statusie w służbie i stopniu, za to gnębiony wyrzutami sumienia za śmierć kolegów. Przed nami zagadka śmierci pary studentów zastrzelonych niewiadomo przez kogo i dlaczego. W tym wszystkim smród korupcji i przekupstwa, nawet a może przede wszystkim wśród funkcjonariuszy i urzędników państwowych. No ale takie były lata 90 ubiegłego wieku. „Wenus umiera” Aleksandra Sowy, bo o tej powieści mowa, jest inspirowana zbrodnią, która wydarzyła się naprawdę, kiedy to 27 sierpnia 1997 roku pod szczytem Narożnik znaleziono ciała pary studentów. Zbrodnią za którą do dnia dzisiejszego nikt nie odpowiedział. Resztę na temat tej tajemniczej i niewyjaśnionej zbrodni można doczytać w prasie czy w mediach cyfrowych a naprawdę warto. Sowa, tak jak pisałem przy poprzednich powieściach, przekonująco przedstawia obraz policji lat 90, ba, nawet społeczeństwa bym się pokusił. Język szorstki, oszczędny, często wulgarny ale dodający realności sytuacji a przy tym wszystkim autor pięknie oddaje nam surowy klimat gór czy raczkującą w kapitalizm Warszawę. Co do odniesień autora do realnych zdarzeń czy faktów w zakresie tej zbrodni nie będę pisał, bo być może bym coś zdradził albo zwiódł na manowce. Kawał dobrego kryminału, gdzieś wyczytałem. Ja dopisuję jeszcze „jakże autentycznego tamtych lat”.