Wakacje z duchami

"Wzruszyła ramionami.

— Nie interesuję się sportem. Uwielbiam astronautykę.

— To z ciebie kosmiczna dziewczyna — obrzucił ją jeszcze raz badawczym spojrzeniem, ocenił jej tuszę i dodał bez cienia złośliwości: — Ale do sputnika to byś się nie zmieściła. Linie masz opływowe".

Perełka ze swoimi przyjaciółmi Paragonem i Mandżaro wyjeżdżają na wakacje do leśniczówki, niedaleko której znajduje się zamek. Chłopcy postanawiają założyć Klub Młodych Detektywów (kto z nas nie miał podobnych pomysłów?) i natychmiast rozpocząć dedukcję. Do działania takiego klubu potrzebne są jednak tajemnice i zagadki do rozwiązania, a najlepiej jacyś przestępcy. Chwilowo w okolicy żadnych kryminalistów nie ma, ale za to pojawia się tajemnicze straszydło na zamku. Wyjaśnienie tej upiornej zagadki to będzie pierwsza sprawa naszych dzielnych młodocianych detektywów. Drżyjcie zjawy!

Strrrrrasznie miło było wrócić do tej historii, uśmiałam się jak za dzieciaka. "Wakacje z duchami" to książka, którą wspominam z dużym sentymentem i bardzo się cieszę, że pomimo lat nie straciła nic na uroku.

Wakacje się skończyły, ale nie u mnie! Hola, hola - zaczekajcie z pożegnaniem! Letnia przygoda zakończona popisowym fikołkiem. Powinienem wybrzydzać na naiwności losu - jednak czar tajemnicy zamku, w którym straszy i wokół którego kręcą się dziwaczni studenci, to miła odskocznia od zwietrzałej pulpy, nadętej powagi oraz marmurowej, posągowej twarzy tych, którzy krzywią się, że trzeba iść do szkoły! Niepodrabialny klimat PRL-owskiej wsi, ze świetnym, żywiołowym słownictwem młodych ludzi, którzy zachowują się normalnie, a nie jak niedorozwinięte dzieci. Smak dorastania, gdy marzysz zostać detektywem ze Scotland Yardu, przyprawione barwnym humorem, przezabawnymi zbirami oraz duchami, które, naturalnie, jak łatwo się domyślić - są zbiorem legend i zabobonów małego miasteczka. Otrzymujemy pełen komfort i luz sierpniowego słońca, które wystarczająco długo świeci, by oślepić blaskiem, a w nocy zakołysać nietoperzymi skrzydłami. Żadna to wyprawa po złote runo, ale zmierzch dziecięcej beztroski, która z upływem letnich temperatur staje się zbiorem rozczulających wspomnień, do których nie wrócimy. Ach, jak dobrze, że mam coś z chłopca z tamtych, młodzieńczych lat - zew przygody, kiedy nie przejmowałeś się niebezpieczeństwami, a dorosłych uważało się za niepoważnych i śmiesznych. Bo taka to przygoda - lekka, niepoważna, i zwyczajnie nasza, polska.

Ta książka, to powrót do lat dzieciństwa, czytałam ją i słuchałam razem z wnukami. Trochę musiałam im niektóre rzeczy tłumaczyć (np. dlaczego Milicja a nie Policja), lecz podobała się moim wnuczkom również. Świetnie, z humorem napisana historia wakacyjna przyjaciół spędzających wakacje u cioci. Perełka, Paragon i Mandżaro to bardzo ciekawscy chłopcy, którym bardzo ciekawie upływa czas wakacji, gdyż zaczęli prowadzić detektywistyczne śledztwo...
Polecam.