Sto dni bez słońca

Książka absolutnie realistyczna w sensie sportretowania głównego bohatera. Znam takiego człowieka osobiście, nawet z nim pracowałam czas jakiś (gehenna każdego dnia). Portret jest tak doskonale utrafiony, że aż na ramię własne zerkam z niedowierzaniem w poszukiwaniu śladów umocowania kamery lub blizn po pazurkach dusznych autora. Wszystko w postaci Lesława Srebronia się zgadza: i język, i nadmierne poczucie własnej wartości i nieomylności, i poczucie Misji do wypełnienia, i nadęcie, i protekcjonalne traktowanie innych, i robienie im łaski na każdym kroku, wymyślanie tak spod palca teorii spiskowych, które ukorzeniają się na mur, i budowanie na tym murze kolejnych wstrząsająco "wnikliwych" konstrukcji, no... coś niesamowitego. "Mój" człowiek, jak żywy. Jednym z deklarowanych motywów postępowania bohatera jest pewna nuta szlachetności czy chęć pomocy innym. Tyle tylko, że ci inni w ogóle tej pomocy nie chcą, ba - nawet do głowy im nie przyszło, że mogliby swoimi osobistymi problemami komuś głowę zawracać. Dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane: srebroniowa szlachetność odczytywana jest przez otoczenie jako wścibstwo i natręctwo, i wywołuje odruchowy odruch obronny. Jednak ten nie umie właściwie odczytać dawanych mu sygnałów, a raczej odczytuje je opacznie, dorabia do nich wydumane uzasadnienia, które i śmieszą, i straszą.
A wszystko dzieje się na przysłowiowym krańcu świata, gdzie akademicy w oderwaniu od rzeczywistości mogą prowadzić doprawdy zdumiewające badania naukowe...