Rumowiska

"Dlatego spróbuję opowiedzieć te historie nie tak, jak się wydarzały, bo mnie przy tym nie było, choć z czasem mogłem je poukładać w spójną i wiarygodną całość, ale tak, jak się odsłaniały, jak opowiada o nich archeologia pamięci, najułomniejsza z nauk, bo nienaukowa, świadoma porażki i swej niewiarygodnej roli."

"Nawet nie próbuję wyszukać słów, bo trzeba byłoby je stworzyć, a nie odnaleźć. Nie napisano jeszcze dobrych słowników snu, wszystko, co tam jest, zostaje na końcu języka, jak mosiężny smak haczyka na drzwiach."

Czym jest pamięć, jeśli nie zbitką własnych wspomnień, wrażeń i emocji, podszytych urywanymi komentarzami, echami zasłyszanych dialogów. Czy retrospekcja należy całkiem do kogoś osobnego? Czy ewokacja jest splotem zdarzeń przeżytych, czy raczej przepracowanych w młynie nakładających się na siebie obrazów z zewnątrz? Gdzie jest początek i koniec wspomnienia, czy jest ono realne, czy raczej jest współzbiorem wielu różnych prawd?

Co pamiętamy i w jaki sposób rodzi się taka reminiscencja? Wit Szostak w "Rumowiskach" swoje rozważania dotyczące struktury pamięci porównuje do nurtu płynącej rzeki. Jest w tej metaforze wdzięk i głębia, bo meandry naszych myśli przelewają się przez kamyczki świadomości, zaczepiając się i gubiąc, nurkując, by w pewnym momencie wystrzelić, obudzone czy to znajomym zapachem, czy schowanym w sercu dźwiękiem.

Spotkanie z prozą Szost...

Przez ostatnie dni dużo myślę o życiu, o tym co nas spotyka i jak udaje nam się wyjść na prostą. Doświadczyła mnie pewna sytuacja i próbuje się z tym pogodzić, póki co nie umiem, ale przeżyłam większe tragedie i wiem, że w końcu dam radę, bo życie płynie, bo nie zatrzymało się w miejscu, bo cały czas mam możliwość zmienienia go na lepsze, bo życie jest jak rzeka…

@wit_szostak w swojej najnowszej książce Rumowiska opowiada o codzienności, o życiu i o rzekach właśnie… Mogłoby się wydawać, że to dość dziwne połączenie, ale uwierzcie mi, że nasz los i strumienie mają ze sobą wiele wspólnego.

To była opowieść inna niż wszystkie, historia, która zmuszała mnie do wielu przemyśleń i właśnie dzięki niej próbuję sobie pomóc w obecnej sytuacji, próbuje zrozumieć i zaakceptować życie.
„Czy wiesz jak trudno jest zrozumieć milczenie dorosłego, bo milczeń może być wiele….” ja teraz milczę z bezradności, ale w końcu się odezwę.

To historia pewnej rodziny, gdzie dziadek i wnuk mieli takie same imiona. Chłopiec zaczął interesować się historią dziadka i dostrzegać go, kiedy tego już nie było na tym świecie. Pozostały tylko zdjęcia, wspomnienia… Czytelnik wkracza do życia rodziny i poznaje jej emocje, chwile, zdarzenia jakie miały miejsce i jak wpłynęły na późniejsze ich losy, stoi również na brzegu rzek i z bardzo dużą zaciekłością przygląda się im. Stara się, razem z autorem, poznać ich źród...

Spędziłem z Rumowiskami kilkanaście wieczorów – dużo, powiecie, ale inaczej się nie dało. Płynąłem spokojnym nurtem, zdanie po zdaniu i nawet jeśli natrafiłem na mieliznę (pozostanę w rzecznych metaforach), nie było to bolesne szorowanie brzuchem po dnie. Albowiem gęsty to tekst, zawiesisty. Stąd esencja:

To, co najbardziej mnie urzekło to wielo-, ale naprawdę wielopłaszczyznowość (żadna to nowość, bookstamerzy, wiem). I dlatego nie do ogarnięcia są Rumowiska na Instagramie (kto próbował - wie).

Nawet największe filozoficzne tumany (do których się zaliczam) muszą oddać autorowi pokłon.

Spragnieni rodzinnych wynurzeń, historycznych pułapek i decyzji, których skutki ciągną się latami, wieku dorastania, przeżywania i poszukiwania znajdą tu oceany metafor, połączeń i symboli. Wszystko plącze autor odwieczną linią życie-miłość-śmierć.

Życie jako rzeka. Podane wyśmienicie.

Podczas lektury słyszałem muzykę wszelaką (od marszu pogrzebowego po brokatowe hity lat 90-tych), często przed oczami pojawiały się artystyczne wizje malarskie (z Wyspą umarłych Arnolda Böcklina na czele). W ogóle Rumowiska to emocjonalna uczta. Zwłaszcza dla starzejących się panów takich jak ja.

Powieść jako rzeka, rzeka jako powieść – majstersztyk.

Więcej tu "szczelin" niż "rumowisk"! Policzcie!

Wracając do małego kręcenia nosem – Rumowiska czytajcie niespiesznie. Wtedy każde spotkanie z książką staje się nowym doświadczeniem, ...