Słodkich snów, Anno

Czytałam "Kolekcjonera" pani Opiat-Bojarskiej i wprawdzie nie rzucił mnie na kolana to był niezły. Nie mogę uwierzyć,że ta sama autorka napisała"Słodkich snów, Anno".
W czasach mojego dzieciństwo ,w sklepach istniały,książki skarg i zażaleń.
Na własny użytek założyłam takową dla przeczytanej właśnie książki.


1.To nie kryminał tylko kpina.
Bohaterowie pałętają się jak błędne owce i więcej jest opisów ich przemyśleń niż działań.Z pokerowymi twarzami prowadzą rozmowy a oprócz tego dopowiadają resztę w myślach.Aż się bałam,że w końcu w tekście zaczną wyskakiwać dymki jak w komiksie.

2.Niektóre wyrażenia przyprawiły mnie o ból zębów. I nie mam na myśli przekleństw,chociaż tych również nie brakuje.

3.Główna bohaterka Ania,dziecko drogie,to napalona idiotka,którą ciągle atakuje testosteron.Wszyscy mężczyźni,których spotyka to potencjalna potrawa do konsumpcji.

4.Nieścisłości,które występują w "Słodkich snów, Anno" przekroczyły wszelkie dopuszczalne normy.
Podczas rozmowy Anny z rodzicami,wkurzony ojciec wybiega z domu i odjeżdża a mamuśka z córką trajlują w kuchni,po czym Anna przechodzi do salonu i zadaje pytanie ...ojcu,który kilka linijek wcześniej opuścił posesję.
Ja ,jako czytelnik,mogę mieć sklerozę,globusa,wapory,wysypkę,czkawkę i inne takie. Autor podczas pisania powinien być trzeźwy i przytomny!
Chociaż jeśli chodzi o trzeźwość to niekoniecznie bo inni tęgo popijali a pisali arcydzieła.
Czy ktoś to w ogóle...

Bohaterką serii tym razem jest Anna Rogozińska, reporterka z poznańskiej telewizji. Jej charakter, podejście do życia zmienia się w poszczególnych tomach. W pierwszym jest żądną sławy kobietą, która dąży do zmian, w drugim już osiągnęła wydaje się wszystko by stracić i walczyć o miejsce w pracy w tomie trzecim. O ile w pierwszym i drugim ją rozumiem, to w trzecim z odważnej, ambitnej kobiety robi się z niej takie miękkie jajko, ale z uśmiechem na twarzy przyjęłam jej przemianę i kibicowałam. Dziewczyna ma wnerwiającą mamę, apodyktycznego ojca, więc jej podejście do miłości jest dość zrozumiałe – nie zakochać się. Tyle z wątku obyczajowego.
Wątek kryminalny w pierwszej części dość zagmatwany, mamy mało związane ze sobą śmierci, dziwnego mordercę, który nawiązuje kontakt z Anną, a my zastanawiamy się dlaczego. Autorka fantastycznie wplotła motyw z Alicji w Krainie Czarów – Kapelusznika. Druga część dotyczy tajemniczych śmierci, wśród dzieci osób na wysokich stanowiskach – tutaj mamy nośny w czasie pisania książki wątek dopalaczy. Ta część kończy się dla naszej bohaterki dość tragicznie. Trzecia część to już w sumie dwa wątki – Anna poznaje środowisko poznańskich ratowników medycznych, ukazując bardzo dobrze ich zawód – brakowało mi jednakże opinii pacjentów. I w tej części mamy Kapelusznika, który znów rozpoczął śmiertelną rozgrywkę z Anną.
Joanna Opiat-Bojarska stworzyła po raz kolejny serię, która wciąga, a ja polecam osobom, które polubiły, łagodny kryminał, gdzie ni...

Cykl z Aleksandrą Wilk zdecydowanie bardziej do mnie przemawiał, akcja była tam o wiele szybsza, ciekawsza a bohaterowie konkretniejsi.
Może kolejny tom będzie ciekawszy.

Bardzo dobra powieść kryminalno-obyczajowa. Świat dziennikarski od podszewki z jego ambicją, parciem po trupach na wyższe szczeble kariery, bez skrupułów, wyrzutów, pełen manipulacji, fałszu i mętnych informacji. Wątek kryminalny świetnie poprowadzony, nieoczywisty, zaskakujący, mamiący tropami.