Otchłań. Księga II

Minęły prawie 2 lata odkąd czytałam poprzednią część tego cyklu, a jednak wystarczyło tylko kilka stron "Otchłani. Księgi II", żebym znowu poczuła się jak ryba w wodzie. Świat stworzony przez Petera V. Bretta jest tak charakterystyczny, że momentalnie cała historia i jej bohaterowie do mnie wrócili.

Według mnie to było bardzo dobre zakończenie cyklu z wieloma furtkami otwartymi na kontynuację, tylko może poprowadzoną oczami innych postaci. Tak zresztą sam autor postąpił, o czym już wiemy (Cykl Zmroku). Nie wszystkie wątki zostały rozwiązane, nie wszystkie miały jakiś szczególny wpływ na główną potyczkę, ale to tylko sprawia, że demoniczne uniwersum jest bardziej wiarygodne, rozległe, pozwala snuć własne fantazje w jego obrębie. Osobiście po lekturze mam wrażenie, że nie było żadnego początku ani końca, tylko ten świat dalej gdzieś sobie trwa.

Nie podobało mi się tylko, że tak dużą różnicę widać pomiędzy Księgą I a II jeżeli chodzi o tempo akcji. Pamiętam, że początek "Otchłani" ogromnie mi się dłużył, za to od połowy (czyli w polskim wydaniu właśnie Księga II) wszystko się odpowiednio rozkręciło - czemu nie mogło tak być cały czas?

Podsumowując całość, widać jak na przestrzeni lat udoskonalał się warsztat pisarski Bretta. Zaczynamy od samych podstaw, a kończymy na rozbudowanym skomplikowanym fantastycznym świecie - "Malowany człowiek" to zupełnie inny poziom lektury w porównaniu do "Otchłani". Cieszę się, że udało mi się poznać ten cykl, na pew...

 Yuppie! W końcu przeczytałam! Gwoli wyjaśnienia, cieszę się nie dlatego, że na reszcie miałam okazję po tą książkę sięgnąć, ale dlatego, że wreszcie mam ją z głowy. Udało się.
 
 Wojna z demonami zbiera coraz bardziej krwawe żniwo. Nigdzie nie jest bezpiecznie. W czasie nowiu nawet najgrubsze mury i najsilniejsze runy nie zapewniają wystarczającej ochrony. Jeśli misja Arlena i Jardira się nie powiedzie, ludzi czeka pewna zagłada.
 
 Dzielenie książek na części nie zawsze jest dobrym pomysłem. Ba, w tym przypadku okazało się pomysłem koszmarnym. Bardzo słaba Księga I nie zachęcała do czytania ciągu dalszego, ale przemogłam się. Księga II również specjalnie porywająca nie jest. Więcej się w niej dzieje, zdecydowanie mniej rozdziałów "przegadanych" przy herbatce, ale jednak czegoś brak. Mnie nie wciągnęła. Ogólnie cała historia wydaje mi się zbyt rozwlekła, takie pisanie na ilość. Niektóre wątki można by wyciąć bez szkody dla opowieści.
 
 Znów nie przekonali mnie również bohaterowie. Wkurzające Leesha i Renna, rozczarowujący Arlen, nawet Jardir jakiś taki dziwny. Nie tego chciałam i nie tego się spodziewałam. Fajnie czytało mi się fragmenty z punktu widzenia (o zgrozo!) Alagai Ka - postaci niezbyt skomplikowanej, ale też najmniej wkurzającej.
 
 Po przeczytaniu całego cyklu jestem nieco rozczarowana - zbyt dużą ilością wątków pobocznych, skupianiem się Autora na mało istotnych postaciach, dużymi przestojami w akcji. Trudno mi się oprzeć wra...