Ołowiany świt

Pomiędzy mocno średnia, a dobra.

Dlaczego? O tym niżej. Pierwsza moja książka tego autora w świecie uniwersum STALKERa, a dodam, że wcześniej nie grałem w gry o tej tematyce. Dlatego też moje spojrzenie może nieco odbiegać od fanów stalkerowskich gier.

Szczerze mówiąc do stalkerskich książek Michała Gołkowskiego (którego nota bene uważam za dobrego pisarza) czytało się dość ciężko. Tzn. "fajna i w ogóle", ale ta pierwszoosobowa narracja nie pozostawia uczucia diamentowej dokładności odwzorowania jaźni bohatera. Narracja prowadzona jest w sposób irytujący - "teraz wchodzę przez drzwi, patrzę w lewo, zabijam potwora, przeładowuję, idę dalej, patrzę na słońce, przypominam sobie dzieciństwo, idę dalej, mijam drzewo". Nie, nie jestem fanem tak dokładnego opisywania każdej sekundy wydarzeń, ze szkodą dla fabuły.

Co do fabuły rysuje się (pomimo dziwnej narracji) dość ciekawie, choć właśnie przez taki język dość mgliście. Autor skupia się na projekcji samego siebie w bohaterze, a nie wyjaśnianiu czy rozwijaniu fabuły. Miszka (główny bohater) spotyka różne postacie, wykreowane dobrze, mające swoją historię, prezentujące się dobrze. Świat jest mniej lub bardziej wyrazisty (zależy czy idąc przezeń bohater kontempluje ilość konserw w plecaku, czy otaczającą rzeczywistość). Idziemy więc z Miszką przez zonę choć nie bez grymasu bólu na twarzy, chcemy wiedzieć co dalej i jaki jest cel podróży głównego bohatera.

Książkę przeczytałem, ale bez brawury i sz...

mieszane uczucia, aczkolwiek z każdym kolejnym rozdziałem wciągała coraz bardziej