Stalowe Szczury. Königsberg

"Nuda, nuda, nuda, nic nie dzieje się, nuda, nuda nuda, tak przez cały dzień".
Dałem 6 z sentymentu jaki odczuwam do dwóch poprzednich tomów, bo nieźle bawiłem się podczas ich lektury (co więcej otwarcie pierwszego tomu - "Błota" - to była najlepsza wariacja na temat walki w okopach I wojny światowej jaką czytałem), żeby nie było, że się bezpodstawnie czepiam:
- "Błoto" i "Chwała" to były fajne, wojenne książki, takie ni to sf ni, to fantasy, ot taka typowa Fabryka Słów;
- w dwóch pierwszych tomach akcja gnała do przodu jak głupia;
- w dwóch pierwszych tomach była, krew, była przemoc, trupy było "Błoto", była "Chwała" ...
- ... były Zeppeliny i podniebna walka, abordaże i więcej krwi:))).

Konigsberg, w porównaniu do swoich poprzedniczek, wypada naprawdę blado, raczej nie nazwałbym tego kontynuacją, bardziej powieścią osadzoną w uniwersum, no i niestety nie kupuję tego, co więcej jeszcze w konwencji powieści szpiegowskiej z drewnianymi jak Grzegorz Rasiak dialogami i postaciami z origami, no i nudną intrygą, i nie chodzi o to, że autor nagle zapomniał jak się pisze, po prostu ewidentnie widać, że taki gatunek nie za bardzo mu leży, że bardziej, używając terminologii wojskowej, jest doświadczonym frontowcem, a nie tchórzliwym sztabowcem.