Powrót

Protoplasta polskiego uniwersum "stalkera" świata zaczerpniętego
z popularnej serii gier, powrócił z nowym dziełem, do którego - szczerze mówiąc podszedłem sceptycznie. Jego poprzednie dzieła z tej serii "Ołowiany świt", "Drugi brzeg" czy "Droga donikąd" były zwyczajnie słabe - nie podobały mi się. W czas potem niedługi Michał Gołkowski powrócił z okołostalkerskim "Sztywnym", który był bardzo dobrą pozycją.
I pomyśleć, że Ci którzy za nim poszli (pozostali autorzy Zony jak Haladyn czy Nieściur) napisali dużo lepsze książki,aż tu nagle...

...ni stąd ni zowąd, wyskakując z żartem primaaprilisowym, że napisał książkę stalkerską wprowadził w osłupienie stalkerski światek czytelniczy. Co dziwniejsze okazało się to prawdą!

Powiem tak. Zaskakująco dobra książka tego Autora. Nie jest to cudo literackie, ale przyjemnie, dobrze się czyta. I szczerze mówiąc tak napisana mogłaby mieć z powodzeniem dwa tomy. Spójna, konsekwentna fabularnie, opisuje przygody ustatkowanego Miszy, jest żona, firma i plany rodzinne... Ale Miszę Zona ciągle woła! Czas mija, czasy się zmieniają - do zony wkracza technologia. i wraca do Niej On.

Podsumowując Gołkowski napisał w końcu dobrą książkę o Zonie. Podobała mi się w przeciwieństwie do pierwszych trzech. I mogę z czystym sumieniem polecić.

Zona nie odpuszcza. Jest niczym zazdrosna kochanka, która nie pozwala o sobie zapomnieć. Michał Gołkowski powraca w kolejnej odsłonie cyklu S.T.A.L.K.E.R.. Czy w wielkim stylu ?

Autor kontynuuje historię stalkera Miszy, który po ostatnim pobycie w strefie próbuje ułożyć sobie życie na nowo, tu na Dużej Ziemi. Okazuje się to jednak nie takie proste, bo mimo posiadania własnego kąta, pracy i kochającej kobiety u boku, nadal czegoś brakuje. Jak być szczęśliwym, gdy myślami jest się ciągle tak daleko, poza Kordonem, w Zonie. Jak stąpać po ziemi skoro tam nawet najmniejsza kępa trawy, kamień czy zawirowanie powietrza potrafiły zwiastować bolesną śmierć. Ten czas przerywa niespodziewana wizyta Patyka. Duchy przeszłości stanęły u jego progu, odnalazły go. Misza ponownie wyrusza do Czarnobylskiej strefy, syn marnotrawny powraca. Czy Zona przyjmie swojego kochanka ? Czy będzie łaskawa ?

Miałem wrażenie, jakby nie tylko Miszy upłynęło kilka lat. Zmieniła się również Zona. Mimo, że nadal nieprzewidywalna i bezwzględna, to jednak nieco spokojniejsza, zmęczona. Historia mija szybko, jest kilka ciekawych akcentów, jednak czuję lekki niedosyt. Zostałbym tam na dłużej, może następnym razem.
Dobrej Zony ...