Najgorsze randki świata i kilka udanych

Świetna książka o doświadczeniu autorki i innych w randkowaniu. Więcej jest tutaj goryczy niż słodkości. Randkujący często mają wysokie wymagania, a od siebie dają niewiele więcej. Idealizuje się obraz współrandkowicza, by później srodze się rozczarować. Ale bywają i happy endy. To nie jest książka, która mówi o wszystkich randkach świata, ale o tych, z którymi autorka i jej rozmówcy się zetknęli. Można krytykować, że przecież tak nie jest, ale trzeba pamiętać, że tak też jest. Co randka to inne doświadczenie. Pozycja ku zastanowieniu, do pośmiania się, być może zweryfikowania oczekiwań randkujących. Nie wyczerpująca tematu.

Niesamowicie się przy niej ubawiłam. Tyle się nasłuchałam od koleżanek o ich nieudanych randkach, że te opowieści przeczytałam z przyjemnością. Cała jest napisana w dość rozrywkowy sposób, czego dowodem są rysunki, a raczej karykatury postaci, które przedstawiają określone gatunki zachowań płci. Autorka włożyła tutaj fikcyjne postacie, aczkolwiek ich zachowania były oparte o prawdziwe wydarzenia. Przedstawiła nam tutaj obraz randkowania jak to wygląda w świecie portali i ,,szczerości", którą przedstawiali mężczyźni z którymi się spotykała, nie tylko ona. Zauważa pewne schematy odnośnie podawanych tam zdjęć na podstawie których, można by było wywnioskować jaki kto jest, oraz co lubi robi, czy gdzie przebywać. Jednak jak sami się przekonamy, nie każdy szczerze pokazuje to, co ma. Bywa, że zdjęcia zrobione na tle bogatych firan ukazywały maminsynka, a nie owocnego w fundusze mężczyznę. Pan z długimi włosami zamiast luźnego rozmówcy okazywał się niemal tubylcem, który wylizywał talerz do czysta. Bardzo często to, co o sobie pisali nie było prawdą, ale według nich ładnie to wyglądało. I pomijając te trefne randki, od innej osoby dostaliśmy wykaz jak się ukazać na portalu, by był wiarygodny i przyciągał uwagę. Na końcu książki mamy całkowite wytyczne odnośnie randek, dzięki którym stosowanie się do nich sprawi, że szybciej odnajdziemy tego, kogo szukaliśmy. Autorka opisuje nam jaki procent szans jest na to, że w ten sposób odnajdziemy tego, kto skradnie nasze serce. Zwróciła r...

Trochę nie rozumiem popularności tej książki oraz w ogóle idei, która jej przyświecała. Chociaż pomysł był niezły. Bo randkowanie ma w sobie coś tajemniczego i wywołującego dreszczyk emocji. Więc chyba logiczne, że mówienie o najgorszych randkach będzie mocno emocjonalne. Przynajmniej w teorii. Tylko, że w przypadku książki Agaty Romaniuk jest nudno i bezbarwnie. Zaczyna się od festiwalu narzekania na mężczyzn - od tego, że przyprowadzają na randkę mamę/dziecko/przypadkowe osoby, przez ich wygląd, a na ghostingu kończąc. Potem niby panowie dostają możliwość ponarzekania na kobiety ale mam wrażenie, że nadal to jest wina mężczyzn i jakoś tak kobieca perspektywa wygrywa.

Tylko, że właściwie nic w tej książce nie ma. Trochę osobistych doświadczeń autorki i może z dziesięć innych historii. Mam poczucie, że to wcale nie daje jakiegoś obrazu na całość zjawiska. Oderwane od kontekstu wyrywki, jednorazowe sytuacje i nic ponad to. Przypomniało mi to referaty pisane na odczepnego na studiach czy w szkole: przykład, potem dwa zdania interpretacji i kolejne. Serio, z tego nic nie wynika. Nie jest to obraz randkowania na przykładach bo tych przykładów za mało, nie jest to krytyczna analiza zjawiska bo analizy tam jak na lekarstwo. Może bliżej do pamiętnika czy zapisu własnych doświadczeń ale to też trochę za bardzo powierzchowne. I forma książki też trochę nietrafiona bo dużo lepiej by się tu sprawdził rozbudowany artykuł na stronę internetową, bo dokładnie tyle tam treści.
...

Nigdy nie miałam potrzeby korzystania z aplikacji randkowych, męża poznałam, kiedy miałam 16 lat, a po przeczytaniu tego reportażu… odetchnęłam z ulgą.

Spodziewałam się, że podczas wymiany zdań na takich portalach, przy „matchowaniu się” mogą pojawić się dziwne sytuacje… tu znajdziesz ich ogrom. Momentami śmiałam się, innym razem byłam zatrwożona i totalnie zdziwiona. Bo czego ludzie oczekują od takich „miejsc”? A no właśnie to nie jest jednoznaczne. Jedni szukają miłości na całe życie, inni pojedynczych spotkań takich dla zabawy, niezobowiązujących, jeszcze inni mam wrażenie chcą tylko innym dopiec, lub się czymś „pochwalić”. Autorka przedstawia zarówno perspektywę kobiet, jak i mężczyzn. Statystycznie panowie są bardziej zadowoleni ze spotkań w realu z kobietami, które poznali w sieci, ale i oni ma co opowiadać, bo panie też potrafią zaskoczyć i to w negatywnym znaczeniu tego słowa.

Niektóre sytuacje były kuriozalne. Bo czy wyobrażasz sobie na przykład pójść na randkę z mamusią?! Przecież nie będzie przeszkadzać, ale co to w ogóle jest za pomysł! Takich dziwnych sytuacji poznasz tu wiele, wpadka goni wpadkę, a ja z każdą stroną tylko cieszyłam się w duchu, że moje randki to te udane, te z jednym jedynym.

Autorka poddaje analizie społeczeństwo, które niestety nie mieni się w kolorowych barwach. Dużo tu kłamstw, ułudy, zgryźliwości i smutku… bo czy do miłości powinno się podchodzić jak do sportu wyczynowego?

Na szczęście po tych wszyst...