Marzenie Łucji

Do sięgnięcia po kontynuację losów Łucji Wróblewskiej przymierzałam się już od dość dawna i tuż przed Bożym Narodzeniem zabrałam się właśnie za tę lekturę. Powrót do Różanego Gaju po ponad dwóch latach nieobecności stał się dla mnie miłym dopełnieniem przedświątecznej krzątaniny.

Pamiętam, że "Obietnica Łucji" wywarła na mnie duże wrażenie i wysoko ją oceniłam. Przeprowadzka tytułowej bohaterki na Podkarpacie z nadzieją na zmiany i lepsze jutro oraz przepełniona emocjami opowieść o życiu w nowym miejscu trafiła prosto do mojego serca. Niestety dalsze losy Łucji przedstawione w "Marzeniu..." początkowo trochę mnie nużyły. Nie mogłam zdzierżyć marazmu i ciągłego "krakania" bohaterki na temat tego, że na pewno stanie się coś złego. Tym bardziej, że takie przewidywania zajęły bohaterce mniej więcej 150 pierwszych stron i nie trudno się tu domyślić, co się wydarzy. Odniosłam wrażenie, że Pani Dorota nie bardzo miała pomysł na dalsze wydarzenia. Na szczęście gdy już przebrnęłam przez te proroctwa i pogodziłam się z faktem, że bohaterka rzeczywiście miała rację, powieść zaczęła zmierzać w nieco innym kierunku. Był to początek naprawdę ciekawego i intrygującego dalszego ciągu wzbogaconego o niespodziewane zwroty akcji. Tempo wydarzeń zdecydowanie wzrosło, pojawiły się emocje, wzmógł pewien niepokój i do samego końca powieść trzymała w napięciu.

Jak się zatem okazuje marzenie Łucji, które wydaje się być na wyciągnięcie ręki wcale nie jest takie proste do spełnienia,...