Klasyczna, dziś wręcz niedościgniona, pozycja autorki literatury młodzieżowej z okresu PRL. Teoretycznie dla dziewcząt, w praktyce dla każdego szukającego miłości, nostalgii. W tle Mazury i zagadka z czasów wojny.
Wydanie II.
“Ludzie są jak wiatr. Jedni lekko przelecą przez życie i nic po nich nie zostaje, drudzy dmą jak wichry, więc zostają po nich serca złamane, jak jakies drzewa po huraganie. A inni wieją jak trzeba. Tyle, żeby wszystko na czas mogło kwitnąć i owocować. I po tych zostaje piękno naszego świata.”