Lepiej już umrzeć

Bałem się, że to będzie niezły kasztan, tymczasem lektura „Lepiej już umrzeć” była naprawdę odświerzająca i miła – jakbym czytał jeden z pierwszych tomów przygód naszego emerytowanego super żandarma – dostałem takiego Reachera, jakiego dawno temu polubiłem.

I chociaż ten tom nie zostanie moim ulubionym, nie znajdzie się nawet w pierwszej piątce, to przynajmniej daje nadzieję, że przejęcie serii przez młodszego z braci Childów nie było wcale takim głupim pomysłem…. chociaż 63- latek w takiej formie, to mokry sen każdego fana pomysłu podniesienia wieku emerytalnego.

Uwielbiam Jacka Reachera, zawsze i nadal, jednak w tej powieści Jack nie do końca jest sobą. Nie wiem czy to celowy zabieg autorów, ale wolałam dawnego Reachera. Brak mi tej swoistej iskry, dedukcji, poczucia humoru, jego charyzmy. Zwyczajnie za mało było Reachera w Reacherze.
Powieść bardzo dobra, ale wcześniejsze powieści były "wow!", a teraz brak tego zachłyśnięcia się akcją. Wcześniej Lee Child nie musiał wyjaśniać rozwiązania intrygi w zakończeniu. Czytelnik w trakcie poznawał i rozwiązywał poszczególne elementy intrygi, teraz potrzebuje wyjaśnienia, bo sam nie jest w stanie ogarnąć toku rozumowania Jacka. Mam nadzieję, że to przejściowy spadek formy autorów.

Nie da się ukryć, że młodszy brat Lee Childa, Andrew, ma coraz większy wpływ nie tylko na samego Jacka Reachera, ale też na jakość fabuły w ostatniej powieści o tym niezłomnym wagabundzie “Lepiej już umrzeć”.
Niby wszystko jest okej, Reacher ciągle w formie i ciągle daje wycisk wielu osiłkom w charakterystyczny dla siebie sposób. Jednak coś w tej intrydze mi nie pasowało. Sposób dedukcji Reachera nie jest już taki przekonujący jak wtedy, gdy pisał je tylko Lee. Choć w powieściach o Jacku Reacherze trudno doszukać się jakiegoś wielkiego realizmu, to w “Lepiej już umrzeć” wypadło to jeszcze mniej przekonująco. Poza tym widać celowy zabieg autorów, by nie umiejscowić akcji w konkretnym czasie, gdyż wg. CV Reacher miałby już ponad 62 lata i samymi warunkami fizycznymi ciężko byłoby mu rozprawiać się w pojedynkę z tak groźnymi oprychami. Seksualne podboje wobec współbochaterek powieści też już odeszły do lamusa. I to na razie jedyna oznaka starzenia się Jacka…
“Lepiej już umrzeć” to nie jest jednak zła powieść. Czyta się ją dość szybko, ale ciężko tu o wzrost jakiegoś napięcia czy emocji. Zakończenie też mogłoby być lepsze. Dwa ostatnie rozdziały autorzy poświęcili na wyjaśnienie całej tej skomplikowanej intrygi, wolę gdy wyjaśnienie wynika z przebiegu akcji, a nie z tłumaczenia się z niej autorów…
Jack Reacher to jednak ciągle jeden z moich ulubionych bohaterów powieści sensacyjnych, więc ciągle mam do niego słabość, więc kolejne też będę czytał.
Wielbicielom...

Początek kolejnej powieści o Jacku Reacherze, niepokornym i genialnym, wciąż pakującym się w kłopoty byłym wojskowym obudził we mnie ogromną konsternację. Czyżby miała być ostatnią? Bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że jego ciało spoczywa w kostnicy?

Oczywiście wyjaśnia to niesamowicie zawiła fabuła, tak charakterystyczna dla kolejnych historii o Reacherze. Czy może tym razem jednak nieco zbyt wydumana? Bo wskakujemy w prawdziwy kocioł pomieszania z poplątaniem, którego elementy nawet Jackowi trudno złożyć w całość. Ale oczywiście nasz rycerz na białym koniu nie może odmówić będącej w opałach i potrzebującej pomocy kobiecie, choćby miał umrzeć. Nie obejdzie się bez przemocy, próby wykluczenia lokalnego czarnego charakteru i krętej drogi prowadzącej do prawdy, która oczywiście okaże się zupełnie inna, niż można byłoby się spodziewać.

Czy tylko ja mam wrażenie, że w kolejnych powieściach jest coraz więcej Andrew, niż Lee? I coraz mniej Jacka w Jacku? Czy te zmiany są zamierzone, by z wiekiem bohater coraz mniej odwoływał się do własnych, kultowych już zasad? Bo choć #lepiejjużumrzeć czytało się lekko i przyjemnie, to miałam wrażenie, że Reacher nie do końca był sobą. Może jak każdy człowiek miał gorszy okres i w kolejnej powieści wróci do nas stary, dobry Reacher? Bardzo na to liczę.

„Lepiej już umrzeć” to książka, której byłam bardzo ciekawa i muszę przyznać, że mam do niej bardzo mieszane uczucia.

„CI, KTÓRZY WEJDĄ MU W DROGĘ, WCZEŚNIEJ CZY PÓŹNIEJ BĘDĄ MUSIELI SIĘ PRZEKONAĆ, ŻE… LEPIEJ JUŻ UMRZEĆ.

BO REACHER JEST GENETYCZNIE ZAPROGRAMOWANY DO TEGO, BY ZWYCIĘŻAĆ. I JEŚLI NIE DA SIĘ INACZEJ, SIĘGA PO ŚRODKI OSTATECZNE.”

Tak naprawdę odnoszę wrażenie, że Lee Child ma już coraz mniej do powiedzenia w tej serii, a prawie całą kontrolę przejął nad nią Andrew. Widać ogromne zmiany w fabule, która w moim odczuciu nie jest już tak dobrze dopracowana i przede wszystkim samym bohaterze - Jacku. Jacku, którego pokochałam od pierwszej części, ale jeżeli pójdzie tak dalej to niestety miłość ta wygaśnie.

Cała intryga jaką zaprezentowali nam autorzy być może nie jest najgorsza, ale zdecydowanie czegoś mi tutaj brakowało. Książki z tej serii zawsze miały to do siebie, że były mało realistyczne, ale tutaj odniosłam wrażenie, że całość została wręcz oderwana od rzeczywistości. Według mnie najzwyczajniej w świecie duet ten się nie sprawdza i chyba pora zakończyć swoją przygodą z Jackiem póki jeszcze całkowicie nie stracił całego swojego uroku.

„Lepiej już umrzeć” nie jest najgorszą książką, ale nie jest także takim wooow. Raczej mam do niej stosunek mocno obojętny. Jest, bo jest. Napięcia nie czułam, adrenaliny także. Na plus zasługuje fakt, że czytało się ją szybko, a s...