Wróg bez twarzy

Jak zwykle książka Lee Childa jest dobrą lekturą sensacyjną. Akcja rozgrywa się szybko, napięcie stale wzrasta. Jack Reacher, włóczęga i samotnik otrzymuje w spadku dom od przyjaciela i zadanie do rozwiązania ( z którego naturalnie się wywiązuje). A dom to stabilizacja. Czy będzie w stanie ja unieść? To podatki, wydatki na utrzymanie, ubezpieczenie, naprawy i jedno stałe miejsce. Ten wątek mnie zaintrygował. Niestety nie jestem w stanie uwierzyć, że człowiek po otrzymaniu postrzału w pierś z bliskiej odległości i wbiciu się gwoździa w głowę po trzech tygodniach jest już prawie jak młody Bóg. Chyba, że to jest człowiek ze stali. Ale czyta się dobrze, książka wciąga. Na dodatek dotyka ważnego tematu, wojny w Wietnamie, o którym to mam bardzo mgliste pojęcie.

Dla mnie to jest jakiś fenomen, żeby tak totalnie przeciętny cykl robił aż taką furorę na całym świecie. Uważam, że zarówno filmy z Tomem Cruisem jak i serial są lepsze niż ich książkowy pierwowzór. Kilkanaście lat temu, gdy wyrywkowo przeczytałem kilka tomów, zrobiły one na mnie lepsze wrażenie. Może z wiekiem człowiek potrzebuje już czegoś więcej niż strzelanek, pościgów i mordobicia. Czytając teraz mam wrażenie, że w gatunku literatury sensacyjno-kryminalnej jest mnóstwo tytułów, którym cykl Childa nie dorasta do pięt. Strasznie to wszystko jest rozciągnięte, mnóstwo zapychaczy nijak nie pchających akcji do przodu. Brakuje jakiegoś napięcia, twistów fabularnych. Od połowy książki już tylko chciałem zakończyć lekturę. OK, końcówka nawet mnie lekko zaskoczyła, ale nie aż tak, żeby to wpłynęło na moją ocenę całości. Może jeszcze kiedyś wrócę do Reachera, ale jakoś niespecjalnie będę za nim tęsknił. Skupię się raczej na serialu, tu nawet nieźle to wychodzi.

"Wróg bez twarzy" to dobry i wciągający kryminał, jednak nieco słabszy od tych, które do tej pory przeczytałam. A nie czytam po kolei. Fabuła ciekawa, miejscami niebezpieczna i dynamiczną, a mimo to trochę mnie wynudziła. Możliwe, że to wynik tymczasowego przesytu głównym bohaterem. Bohaterem, który jest inteligentny, przebiegły i niezniszczalny. Bohaterem, który czasami również myli się co do swojego przeczucia. Całość interesującą, lecz bez efektu WOW.

Jackowi Reacherowi, byłemu majorowi żandarmerii, kończą się pieniądze. To pewna nowość – w poprzednich tomach wędrował po kraju bez celu i jakby bez ograniczeń finansowych, bo tak chyba należy rozumieć kupowanie nowych ubrań, gdy stare nieco tylko się przybrudziły; Reacher nie będzie przecież prał!
W każdym razie kasa się kończy i Jack zarabia na utrzymanie kopiąc baseny. To przemiłe zajęcie przerywa mu prywatny detektyw, działający na zlecenie córki dawnego dowódcy Reachera.

Detektyw szybko i definitywnie znika ze sceny, a Jack odnajduje Jodie, córkę generała Garbera i ślady niezwykłej sprawy, z którą zetknął się on przed śmiercią. A tak, generał Garber też stracił życie, choć – wyjątkowo – w naturalny sposób.

Ostatecznie okazuje się, że korzenie sprawy, to jest mrocznej tajemnicy Victora Hobiego, tkwią w Wietnamie, w dżungli, w której spadł bojowy helikopter. Reacher i Jodie Jacob (z domu Garber) mogą zdemaskować prawdziwą tożsamość Hobiego, z czym ten niedobry człowiek jakoś nie chce się pogodzić.

Sympatyczne czytadło, mimo że Reacher i Jodie do samego końca zmagają się z zagadką łatwą do rozszyfrowania już od połowy książki.

Czy ja już tutaj wspominałam, że mam słabość do Jacka Reachera? Mam nadzieję, że tak. A jeżeli nie, to nadrobiłam to niedopatrzenie przy okazji trzeciego tomu jego przygód.
Prywatny detektyw Costello na zlecenie swojej klientki pani Jacob szuka Reachera. W trakcie poszukiwań zostaje zamordowany. Klientką okazuje się być córka generała, z którą Jacka łączyło coś więcej. Jej ojciec przed śmiercią chciał powierzyć mu rozwiązanie zagadki zaginięcia amerykańskiego żołnierza w Wietnamie. Komuś bardzo zależy, by prawda nie wyszła na jaw. Czy Reacher dokopie się do materiałów wojskowych sprzed lat i ustali co się tak naprawdę stało, zanim zrobi to ktoś, komu zależy by prawda nie wyszła na jaw?
Wróg bez twarzy to kawał dobrej powieści. Znalazło się tutaj miejsce dla akcji, kryminału i odrobiny thrillera. Uwielbiam takie połączenia, zwłaszcza kiedy pierwsze skrzypce gra taka mocna postać jaką jest Jack. Jego odwaga, męskość, testosteron dający o sobie znać dość często, powoduje, że miękną mi kolana.
Był moment kiedy zwątpiłam w tę postać. Ale to było chwilowe zaćmienie, na które nie mam usprawiedliwienia. Uwielbiam cię Jack i nieustannie zostaje pod wielkim wrażeniem twoich umiejętności. Ode mnie 10/10.