Kocie oko

Rozróba w kurniku.

Główna bohaterka, Elaine, jest malarką, która po latach wraca do Toronto, gdzie dopada ją straszna choroba – wspomnienia. Przeszłość ma bardzo brzydką cechę, otóż nie pozwala o sobie zapomnieć. Im więcej trupów upchniemy w swojej szafie, tym większe prawdopodobieństwo, że wypadną z hukiem w najmniej pożądanym momencie. Jakie trupy ukrywa szafa Elaine? Przekonajcie się.

Jak wielki wpływ na nasze życie mają traumy z dzieciństwa – bardzo dobrze wie ten, kto ich doświadczył. Atwood bardzo plastycznie przedstawiła brutalne relacje panujące wśród dzieciaków, problemy z brakiem akceptacji, które miały swój dalszy ciąg w całym życiu Elaine. „Kocie oko” jest właściwie historią kobiety, kobiety, jaką mogłaby być każda z nas. Dopasowywanie do wymagań, odkrywanie własnego ja, ale z jednoczesnym utrzymywaniem zdrowych zmysłów – to nie próba generalna, drugiej szansy nie będzie.

Przygnębiająca. Pobudzająca do refleksji. Wyrazista.

Książka o kobietach. I raczej dla kobiet. W treść „Kociego oka” autorka umiejętnie wplotła wątki autobiograficzne, wiedzę przyrodniczą, z dziedziny fizyki i matematyki, wydarzenia rzeczywiste właściwe dla czasu opowiadanej historii - i pewnie dzięki tym elementom trudno się oprzeć wrażeniu, że opisywane w książce zdarzenia, dzieła sztuki i osoby są prawdziwe.

O dorastaniu, o tym co nas kształtuje, o pamięci i przemijaniu, o traumach, o sztuce.

Pierwsza połowa czytała mi się cudnie. Pochłonęła mnie całkowicie, wciągnęła do tułaczego życia po lasach północnej Kanady, dziewczęcych marzeń o dziewczęcym świecie, dziecięcej walce z odrzuceniem. W miarę, jak bohaterka dorastała, odnosiłam wrażenie, że coraz mniej ze środka a bardziej z boku towarzyszyłam jej przeżyciom, rozterkom, poszukiwaniu siebie. Jakby zelżały emocje, jakby powoli uchodziło powietrze.

W drugiej połowie oczarowało mnie oswajanie starości i przemijania. I jeszcze puszczone przez autorkę oko do odwiecznych dywagacji „co autor miał na myśli” (z rozmyślaniami autorki na te tematy spotkałam się już w zbiorze jej opowiadań „Kamienne posłanie”). Mistrzostwem, w moim odczuciu, są opisy dzieł, które tworzyła narratorka. Jakbym je oglądała, a w niektórych momentach - jakbym towarzyszyła artystce w ich tworzeniu.

Świetne pióro. Piękny język. Ciekawe i bardzo trafione metafory. Porywające opisy przedmiotów, ludzi, miejsc. ...