Emilia

Niezmiennie cudownie czyta się sagę o kobietach, których życie związane jest z ulicą Grodzką w Krakowie. Ale tytuł ponownie mylący. Książka opowiada dalsze losy Weroniki. Emilii tu jak na lekarstwo, pojawią się kilka razy i dochodzimy do wieku sześciu lat. Niemniej losy bohaterki Weroniki opisane wymownie, dokładnie i wywołująco wiele emocji. Wątek historyczny jak zawsze dobrze dopracowany, rzeczywiście w tamtych latach tak właśnie się żyło. A autorka ma ten dar , że nawet o rzeczach trudnych czy brutalnych pisze przystępnym, miły językiem. Czyta się szybko, miło i przyjemnie. I już myślę o kolejnej części cyklu aby, jak mniemam, poznać losy Emilki.

Po dość długim czasie znowu zajrzałam na ulice Grodzką. Niewesoło tam się dzieje. Właściwie odkąd Weronika po ślubie wyprowadziła się do domu męża, na Grodzkiej została tylko Matylda i Julek. Ponieważ władza ludowa zabrała i upaństwowiła aptekę Matyldy, ona sama uczy teraz w szkole. Julek, element niepewny (służba w RAF- ie) pracuje w banku, na posadzie załatwionej po znajomości.

Mimo że ten tom nosi tytuł Emilia, to książka właściwie opowiada bardziej o losach Weroniki jej męża i jej rodziców. Emilia jest tutaj tylko małym dzieckiem, ale nieźle rokującym 👍.

Przedział czasowy zawiera się w latach 50-60 ubiegłego stulecia, czyli czasach głębokiej komuny. Tak jak napisano w opisie "Powracają postaci z przeszłości, a niektóre z nich odchodzą bezpowrotnie." i trudno napisać coś więcej, jeśli nie chce się robić spojlerów. Dodam tylko, że to bardzo dobra kontynuacja.

Miejscami Weronika wydawała mi się zbyt naiwna. A wszystkie kobiety z tej rodziny ,takie idealne, piękne i dobre. Wszyscy się rozjaśniają na ich widok i krawcowa i stary szewc. Na szczęście autorka potrafiła się w tym cukrzeniu zatrzymać na granicy, wciąż jeszcze dobrego smaku.

Mimo to, pani Olejniczak trzyma wysoki poziom poprzednich swoich publikacji i tak trzymać dalej.👍 Ode mnie dodatkowa gwiazdka za tak dogłębnie prawdziwe przedstawienie przemocy w rodzinie, oraz reakcji na nią współmałżonka i dzieci...

Piąty tom sagi o kobietach z ulicy Grodzkiej przypada na przełom lat 50 i 60 zeszłego stulecia. W tym okresie w Polsce " królowała " komuna. Na codzień ludzie zmagali się z cenzurą, brakiem żywności czy kolejkami przed sklepami. Na bardziej myślących obywatelach stosowane były ubeckie metody obezwładniania ludzi. W tej rzeczywistości przyszło żyć bohaterom tego tomu. Myślicie że było nudno. Wcale nie.

W tej książce zamkniętych jest parę wątków które miały swój początek w poprzednich częściach. Coś się kończy, coś zaczyna. Tak jest i tym razem. Potomkowie Hanki i Franciszka Bernata będą się zmagać z losem i rodzinną klątwą.

Jak dla mnie, świetnie napisana saga rodzinna która wciąż mnie w równym stopniu zaciekawia.

Przenosimy się w czasy upadku komunizmu oraz już bardziej współczesnych lat dwutysięcznych. Wyruszamy również z dobrze poznanego już Krakowa i docieramy do włoskiego Neapolu i Sycylii.
Dla mnie te tomy są najsłabszymi z serii. 🤭. Znacznie bardzie wolę czytać o czasach przedwojennych czy wojennych.
Drugim powodem jest sama akcja. Mamy tu duże skoki czasowe. Nagle z lat osiemdziesiątych lądujemy w końcówce lat dziewięćdziesiątych. I potem wydarzenia są dopowiadane. Trochę to tak wygląda, jakby autorka też już była zmęczona tą serią i chciała ją zakończyć..
Ogólnie cały cykl jest godny polecenia. Mamy tu wiele wyrazistych postaci, opis realiów danego okresu i solidną dawkę faktów historycznych.
Może tylko lepiej sobie dawkować te doznania i nie czytać jednym cięgiem.