Aleksandra

Cykl o kobietach z ulicy Grodzkiej dobiegł końca. Szkoda, ponieważ sagę tę czytało się lekko, miło i przyjemnie. Na dodatek szybko. Właściwie książka opowiada dalsze, pogmatwane, losy Emilii. Aleksandra pojawia się właściwie na zakończenie. Troszkę zaskoczył mnie i wydał mi się mało prawdopodobny wątek mafijny z udziałem Waldka ale w ogólnym odbiorze tej książki nie miało to znaczenia. Mam nadzieje, że klątwa już nie działa i jeżeli pojawi się nowe pokolenie na Grodzkiej to będzie mogło dalej żyć spokojnie. Polecam cały cykl i z pewnością sięgnę po inne pozycje Pani Lucyny.

Mam wrażenie, że to dobrze, iż ta saga została zakończona, chociaż tak naprawdę można by ją było ciągnąć dalej. Jest w końcu tytułowa Aleksandra, która pojawia się, wzorem poprzednich tomów, na samym końcu. Więc jakby potencjał jest, jednak ja bym chyba już dalej nie czytała...

Ten tom jest, moim zdaniem najsłabszy, chociaż pewne sprawy rozwiązuje i wyjaśnia do końca. Jednak jak dla mnie jest zbyt chaotyczny. Przeskoki czasowe, nawet te bieżące, z tego tomu. Jedne sprawy roooozciągnięte do znudzenia inne znowu tylko po łepkach "przeleciane", jakby autorka pogubiła się w proporcjach, ja nie bardzo tak lubię.

Dodatkowo, za tkliwie, za łzawo, za dużo kościoła i tak jakoś... rozmemłanie, to słowo, które mi się wprost narzuca, kiedy myślę o tym tomie. Dlatego ode mnie tym razem tylko "dostatecznie"

" Aleksandra " kończy sagę o kobietach z ulicy Grodzkiej.

Większość powieści osadzona jest w okresie komunizmu. Ale ta część jest trochę inna od pozostałych gdyż zamyka cały cykl. Stanowi podsumowanie i pokazanie co było najważniejsze dla tej patchworkowej rodziny. Pomimo przeciwności losu i klątwy rodzinnej, każdy mógł zawsze liczyć na miłość i wsparcie.

Zaskoczyło mnie zakończenie ale jednocześnie bardzo spodobało. To taka kropka nad i całej sagi rodzinnej. Naprawdę super. Jest to jedna z ciekawszych serii o charakterze obyczajowym które czytałam. Polecam

Za mną szósta część cyklu o kobietach z ulicy Grodzkiej w Krakowie. Książka ma tytuł Aleksandra, co jest zupełnym nieporozumieniem bo ta postać pojawia się na ostatnich stronach książki a całość jest bardziej o Weronice, która odchodzi od męża Marcina i układa sobie życie z Pawłem oraz o jej dzieciach Emilce i Waldku. Aleksandra, jest córką Waldka którą po jego śmierci wychowuje Emilka wraz ze swoim włoskim mężem.
Mamy opisane lata 1968 gdy dzieci są jeszcze małe, potem 1981 a więc wybuch stanu wojennego i dalej 1997.
Prawdę powiedziawszy zastanawiałam się jak ocenić tą książkę, bo wahałam się między szóstką i siódemką, lecz ostatecznie zwyciężyła szóstka. Podobał mi się początek książki, środek a zwłaszcza włoski wątek mafijny był bardzo słaby a dalej wciągnęła mnie dopiero końcówka, w której mamy wyjaśnione niektóre wątki z wcześniejszych części cyklu.
Całość warto przeczytać, choć nie wywołuje wielkiego ohhh. 

Ostatni tom serii o kobietach z Apteki pod Złotym Moździeżem.
Mam tu już bardziej współczesne lata dwutysięczne. Wyruszamy również z dobrze poznanego już Krakowa i docieramy do włoskiego Neapolu i Sycylii.

Niestety jest to najsłabszy tom serii. Mamy tu duże skoki czasowe. Nagle z lat osiemdziesiątych lądujemy w końcówce lat dziewięćdziesiątych. I potem wydarzenia są dopowiadane. Trochę to tak wygląda, jakby autorka też już była zmęczona tą serią i chciała ją zakończyć. I tu jestem wstanie zrozumieć, bo ja też się cieszę że to koniec tej przygody. I ostatnia rzecz, to fakt że część pt "Aleksandra", tak naprawdę jest mało Aleksandrze.
Ogólnie cały cykl jest godny polecenia.