Weronika

Dalszy ciąg losów kobiet związanych z ulicą Grodzką w Krakowie. I jest to nadal niezmiennie bardzo dobra lektura. Tym razem dotarliśmy do Wybuchu i trwania II Wojny Światowej. Nikt wówczas nie miał łatwo a samym kobietom było z pewnością jeszcze ciężej. Książka w większym wymiarze opisuje losy Matyldy a Weronika, córka Matyldy, pojawia się dobrze po połowie i w niewielkim wymiarze. Podejrzewam, że kolejna książka z cyklu będzie opowiadać o życiu Weroniki i kolejnej kobietki z Grodzkiej. Czyta się lekko, szybko, miło i przyjemnie. Do tego dobrze opisane wątki historyczne. Nic tylko czytać.

Tym razem na ulicę Grodzką w odwiedziny do Matyldy i jej rodziny zajrzałam nie tylko ja. Krok w krok za mną postępowała wojna. Ta, w którą nikt nie wierzył, a zaraz potem, okupacja.

W mieszkaniu, jak i w aptece pozostały same kobiety. Mężczyźni zostali zmobilizowani i przykładnie poszli walczyć za Ojczyznę. Czy wrócą? Jedni tak, inni mający mniej szczęścia, nie. A kobiety na Grodzkiej, wciąż twarde jak skała, a jednocześnie "miękkie" kiedy trzeba pomóc bliźnim, borykają się z wojenną codziennością.

Akurat ta część dawała autorce sporo możliwości do popisu, czas wojny może obfitować w różne zagadnienia i tak właśnie jest w przypadku czwartego tomu. Dzieje się dużo, ale wszystko jest doskonale poprowadzone, nie ma nudy i dłużyzn, akcja jest wartka i dostarczająca czytelnikowi coraz to nowych wrażeń i emocji.

Ten tom zaczyna się w maju 1938 roku, a kończy wraz z końcem wojny. Jest jeszcze epilog, w którym jest pewien czasowy przeskok, taka zapowiedź przed następną częścią, którą ja z prawdziwą chęcią przeczytam.

Mam to szczęście że sagę o kobietach z ulicy Grodzkiej zaczęłam czytać dopiero po opulikowaniu całości. Dzięki temu pamiętam wszystkie wydarzenia i postaci. Dodatkowym atutem jest to że po kolejny tom mogę sięgnąć w każdej chwili i nie muszę czekać przez wiele tygodni czy wręcz miesięcy aby poznać dalsze losy bohaterów.

Tym razem akcja książki osadzona jest w niezwykle tragicznym dla Polski okresie II wojny światowej. Autorka w mistrzowski sposób odtworzyła, zarówno, atmosferę jak i sytuację polityczną tego okresu. Bardzo łatwo jest wraz z bohaterami przeżywać trud przetrwania i strach o najbliższych. Książka pełna empatii. Ukazuje jak ludzie z narażeniem swojego życia pomagali innym.

W tej powieści postaci są bardzo dobrze wykreowane. Wydawało mi się że są moimi znajomymi a nie bohaterami z kart książki. Można ich kochać, lubić lub nienawidzić, to bez znaczenia. Poznajemy pełny obraz zarówno wygląd, sposób działania jak i przyczyny postępowania.

Ten tom jest chyba najbardziej dynamiczny i najlepiej mi się go czytało. Jednak na końcu książki jest duży przeskok czasowy. Brakuje opisu wydarzeń pomiędzy 1945 rokiem a 1957, czyli czasu powojennego kiedy rodzina na nowo musiała wracać do normalności.

Mimo wszystko całość oceniam bardzo pozytywnie i wiem że już wkrótce powrócę, ponownie, na ulicę Grodzką.

Marzec się kończy, a ja nadal równolegle do mojego czytania, słucham o losach dzielnych krakowskich kobiet. Jeszcze cztery tomy przede mną, więc na kwiecień wystarczy 😆. Cały ród kobiet z Grodzkiej jest niezwykły. Kobiety te są nietuzinkowe, o mocnych charakterach i ogromnej sile życia. Do tej pory żaden mężczyzna nie okazał się im równy. Gorąco polecam dla miłośników obyczajowych powieści historycznych.